xaponeses

xaponeses!, xaponeses! o panciño universal!

vigo era........pais, fillos, futuro, traballo e industria
e ela alí maxestosa dende o outeiro mirando á ría
amasando nas súas entrañas seres con fariña
que entretiñan os seus dentes con pan negro,
o branco deixalo para os ricos!
xaponeses!, xaponeses! pan de luxo a un prezo corrente!
ceres pasea sola e en silenzo
polas ruínas da panificadora alí na falperra
deixando tendido a Jason e xa morto Plutón
raptada a abundancia e os dons
o pan pisoteado e deixado podrecer polas ideas
homes que son lobos sen fame, matar por matar
xaponeses!, xaponeses! o panciño universal!
ocupado o seu vacio pola inmoralidade humana
detense a noite e conmovese pola dor do pan furtado
amorriñando a muiñada o amasado
e o arrecendo que o vento levaba por toda a cidade
fermentando a liberdade dos seres
recen chegados do inferno á hora do crepúsculo
xaponeses!, xaponeses! pan de luxo a un prezo corrente!
os silos aínda esperando cheos de fariña
ser convertidos polo olvido
ceres na panificadora desvalixada, incendiada, ocupada ,
desolada, especulada e soa
facendo xa oitenta e cinco anos na falperra
cando o rei alfonso dicía pola radio dun día calquera:
aquí me colocaron y aquí tengo que seguir
e o noso alfonso publicaba “cousas” e entraba na real academia
xaponeses!, xaponeses! o panciño universal.
cámbiastenos o pan polo infortunio
para alimentarvos vos e deixarnos as codias
que nos de fame xa vivimos sempre
pois todos, ricos, medianos e probes
poden comer pan de luxo a un prezo de pan corrente.

(xaponeses era un tipo de pan que comercializaba a panificadora de vigo ai oitenta e cinco anos e na súa propaganda dicía a lenda deste poema).