sabelo que?. unha mirada chega
para acrecentala saudade
nun renglon insensato
e afogalas palabras a prazos
neste presente imperfecto
neste aire que se respira
baixo un tellado de monosílabos
onde tendidas dun cordel
secan nun sudario as grafías
alto!
todo remata cando comeza
a liña seguida
un puñado de letras da ausencia
un aceno de ánimo
un cabalgamento abrupto
unha mancha caligráfica
na corda froxa,
un susto
que arremete contra o corazón
en repouso
e o axita ata bombear tinta
non queda máis que
cravar na palma da man,
na conciencia
a punta da pluma que escribe
como antídoto contra a alerxia poética
dor, delirio
unha apóstrofe
nesta veiga de linguas mortas.
para acrecentala saudade
nun renglon insensato
e afogalas palabras a prazos
neste presente imperfecto
neste aire que se respira
baixo un tellado de monosílabos
onde tendidas dun cordel
secan nun sudario as grafías
alto!
todo remata cando comeza
a liña seguida
un puñado de letras da ausencia
un aceno de ánimo
un cabalgamento abrupto
unha mancha caligráfica
na corda froxa,
un susto
que arremete contra o corazón
en repouso
e o axita ata bombear tinta
non queda máis que
cravar na palma da man,
na conciencia
a punta da pluma que escribe
como antídoto contra a alerxia poética
dor, delirio
unha apóstrofe
nesta veiga de linguas mortas.
3 comentarios:
Que ben tirado pero saudade e ánimo ben sendo por ai o estado de ánimo, craro que outras divagacións seria tratar do Saudosismo ou a añoranza do nunca pouseido.
Por se serve para algo aqui lle mando este pequeno estudo de Torres Queiruga, un dos nosos doctos doctores polvorientos e polvorosos, e que dixo outrora:
Distingue Scheler catro especies fundamentais de sentimento: 1ª sentimentos sensibles, como a dor e o pracer; 2ª sentimentos corporais e vitais, como o benestar ou malestar corporal, a sensación de saúde ou enfermedade, a de esgotamento ou frescura vital; 3ª sentimentos anímicos, non dependentes inmediatamente do corpo, como a alegría e a tristura; 4ª sentimentos espirituais, como a dita e a desesperación auténtica, a serenidade, a paz da alma.
A primeira vista resulta indiscutible que a saudade se inscribe nas dúas últimas categorías, é decir, entre os sentimentos anímicos e espirituais. O estar saudosa polo amigo na cantiga medieval, ten algo -anque non sexa o mesmo- do estar triste como sentimento anímico. E a medida que a saudade se vai depurando e profundizando, como acontece en certos poemas de Rosalía, entra evidentemente no ámbito dos sentimentos espirituais.
Eu de todas sego a pensar que Saudade es básicamente no saber.
Con todos os meus respectos a vostede e a súa obra.
Una pregunta que se podían hacer ustedes es si la poesía existe o ¿si existe como existe. Le cedo este apunte del ingeniero de puentes lingüísticos José Tomás Labarthe Cardemil a propósito de tal pregunta.
“El poema ideal es la página en blanco” cantado hacia cien años ya por el poeta francés Stephan Mallarme, tan citado en la señera obra analista La Estructura de la Lírica Moderna; en ella su autor se la juega con esta otra afirmación categórica y definitiva: la poesía moderna empieza con un sutil desafío gentil mallarmeniano planteado en este verso “abolit bibelot de inanité sonore”, “bagatela abolida de inanidad sonora”. En lenguaje de Labarthe: que el poema sea, si bien no un desierto florido -eso no lo puede la poesía-, al menos y al más tenga algo de “cierto” en la abolición de las significaciones rutinarias de las palabras gastadas por el abuso de su uso pragmático, instrumental, referencial en definitiva.
Y no se preocupe la suya parece al menos que si existe.
Un placer desde la “Casa de las Gárgaras” sede del Consejo de Monumentos Nacionales. Chile.
Saudade, eu teño,ti tes el ten, ela ten,nos temos,eles teñen, elas teñen, nosoutros temos, nosoutras tamén. ¡bravo!.
Publicar un comentario