domingo, 4 de outubro de 2009

outono


¡oh ti irmán outono!
que es o descanso terreo
o noso refuxio
e que tan cedo dispós
a túa atención aos nosos rogos.

¡oh manto de putrefacción!
cando estamos felices
non te recordamos
nin falamos dos teus beneficios
da túa natureza abundante.

¡oh arbores espidas!
alumeade os nosos espíritos
e prestade atención
ás nosas suplicas
axudádenos neste inferno
onde golpéanos incesante
o indeseado sufrimento.

¡oh follas caídas!
liberarnos das ataduras
e da opresión
e das forzas demoníacas
e apagade tódolos exércitos.

¡oh terra ocre!
líbranos de tódolos desastres
e epidemias
e axúdanos a obter
a riqueza do coñecemento.
cando nos aterrorice o engano.

¡oh nesta época escura!
amósanos o camiño idóneo
e afástanos do desequilibrio
dos catro elementos.

¡oh sagrado outono!
teus devotos e seguidores
esperamos purificarnos
neste gran banquete
que nos ofreces.

¡oh noites longas!
días de choiva e frío
néboa, humidade
leña e fume
sol único e nidio
noz protectora, colar de castañas.
sangue da matanza e viño.

¡erguede os vosos corazóns
a esta profunda suplica!.


(pregase recitalo antes do amañecer ou se non se puidera así, facelo ao anoitecer de tódolos días de outono).

5 comentarios:

Anónimo dixo...

Estaba leyendo estos días atrás sobre el ideal clásico en la poesía y dice:¿Cómo logra la forma o estructura de su sentimiento el poeta? ¿Cómo logra fijarlo y comunicarlo? Schiller ha formulado la queja de todos los poetas: «Ah, ¿por qué no podrá alma hablar al alma directamente?» El poeta tiene que objetivar su sentimiento por medio de materiales indirectos que ofrecen díscola resistencia. A veces, el poeta se impaciente: como la paloma de Kant, cree que volaría mejor sin la resistencia del aire; pero justamente la construcción poética, con su durabilidad, resulta de las victorias del poeta contra las resistencias de sus materiales. El rayo de luz sólo alumbra gracias a su choque contra la materia.
Aquí alumbra el Otoño entre penumbras, entre suplicas, entre humedades al fin y al cabo lo que esta hablando es tu alma………
Prometeo.

Anónimo dixo...

O esta a ler ela ou o esta a escribir el?

Hara y Kiri dixo...

Ya vemos que no pasas indiferente por la red, mejor por tu red. Ahora nos dejas una dejas una PLEGARIA, nosotras mejor la recitamos a la noche. ¿No te importa?. Esperamos. Que pena seguro que nos vimos y no lo sabemos.

Anónimo dixo...

A un que sexa un dia farémolo, recitarémola por que es ti e por que sabes pedilo e ademais por todo o que levas facendo sen falecer. Deica.

Anónimo dixo...

Un saludo desde Guatemala lindisimo poemario y muy buena la” red voltaire “ toda una delicadeza. Le deseo toda la suerte que meresca.