fábula

fatuo foi buscar
a flor máis fermosa
e aquel día
choutaban as ras
no estanque quedo
cantaban afónicos
os paxaros do gran bosque
¡perdón!
do monte
os cometas
deixábanse caer
como saloucos
para descansar
dos seus longos soños
as súas pernas
ao pasar brincando
facían un pasillo
entre a herba
sen rechistar
collía nas súas mans
os raios do sol sorrinte
e mandábao de volta
a oriente
saíra en busca da flor
máis fermosa
de súpeto
cando camiñaba
decidiu sentar
e comer algo
pois tiña fame
pero non puido comer
pois preocupáballe
non topala flor antes do anoitecer
os grilos cantaban
para recibilo
no seu territorio
a canción que predi
que axiña chegara a noite
fatuo non dubidou
en repartir con eles
un anaco de pan
e contarlles a súa teima
pero os grilos
como eran dun conto
nada dixeron
nin nada puideron facer
despedíronse tan lánguidos
todos tan tristes
e comezou a correr
entre as flores máis grandes
e de cores que xamais vira
aquí ala acola
e de pronto tropezou
e ao caer ¡que pena!
soaron cascabeis
e saíron mil doncelas
de fume e néboa
e ao erguerse ¡que alegría!
viu á flor máis fermosa
pequena como un dedal
onde podes metelo mundo todo
fráxil como unha pompa de xabón
xove como os recordos
achegando a súa nariz
a modo cheirouna
e dende aquela as flores
teñen olor
aquel día non pasou a noite
polo pais de fatuo.
perdón.

galana

da a volta
e mirase no espello
para baixalos ollos
á pía
alí mergúllanse
nun anaco de auga
dous peixes
de cor laranxa
ao miralo teito
lembra que quedáronlle
onte cando ía poñelos
nunha copa de cristal
a marea esta baixa
nas súas veas
a area enche a palma
da súa man
as gaivotas peteiran
a beiramar
as paredes da casa
desaparecen
nun abrir e cerrar
de ollos
todavia pode
comeza a amañecer
no hall
ela é forte
leva de loito toda a súa vida
e con seguridade a que esta
por vir
como agora
sempre canta
mentres dálle de comer
ás galiñas
e pensa na guerra
que ten pendente
que é o seu xardín
rápida enfrontase a el
armada ata os dentes
ata penetrar
no mundo floral
corta aquí o que sobra
asasina as malas herbas
todo moi de presa
pois non lle chega o tempo
fochica coas súas man na terra
as pedras que topa despistadas
de seguida cólleas
méteas nunha bolsa castigadas
e para que non escapen
átaas ben
ao erguerse
case desfalece sufocada
a súa cara vermella
como un tomate
mirase no espello do lavabo
as súas mans en xerras
agarra a súa contornada cintura
¡que cousa rara, que calor sufocante!
todavia podía
os peixes xa son
dúas ás de bolboreta
flotando na pía.

a,a,a,a,

se non estou disme
por que te fuches
por que te marchas
se estou
como se non estivera
é soidade máis nada
estar para non estar
estar sen estar
se chego
como se non chegara
se non chego
por que non cheguei
¿e de onde chegas?
¿onde estas?
¿onde vas?
cando estas
é como se non estiveras
soidade máis nada
o vertixe que produce
a auga cando vaise
entre os dedos
e cae ao chan
quen é o que esta
quen é o que non esta
só pódese silenciar
o que non fere
a,a,a,a,a,a,a,a,
estar, non estar
¿cando se esta?
¿cando ti queres?
con quen se esta
só con quen ti queres
e o resto non se esta
quen esta
para que estou
para servilos teus medos
estou, non estou
deixei de estar
¿ou es ti quen non esta?
soidade máis nada
o vertixe que produce
a auga entre os dedos
a,a,a,a,a,a,a,a,
estou e non estou
mellor que renunciar
a toda esperanza
de que algún día
sexas ti quen este
se non estou disme
por que te fuches
por que te marchas
se estou
como se non estivera
a alegría envelenada
pola tristeza
estou, non estou
ao erguerme ao deitarme
ao vestirme, ao espirme
no traballo, na casa
contigo, comigo
como a auga
que vaise entre os dedos
e cae ao chan
só pódese silenciar
o que non fere.

lorigas

facía tempo que non me detiña
a velo lento que pasa o día sobre un garabato
tanto como nun prato cheo de palabras
imposíbeis de somerxer
a carencia da brúxula
para unha única embarcación
o corpo
cheo de reloxos de sol
que van marcando as horas
enriba das follas dos libros
non lidos
para que quizais ao solpor
na merenda
flote no aire un bodegón
de cor cenoria e porcelana craquelada
unha fotografía esquecida
no álbum
polo que só entran as visitas
unha moca marsupial
que deletrea o ansia de volver ao feto
unha viaxe ao deserto
dentro dun cántaro de barro
aínda húmido, intacto, un milagre.
un espellismo,
fume
para desaparecer nel.

ti es como as lorigas de aceiro,
unha bela armadura
que me protexe do desdén.

femme

ela a miña nai,

a súa esposa deixounos,

nada máis terme

dixo que saia
por unha caixa de coitelos

e que logo viña

a culpa tívoa o autobús

e ela por subir nel

iso di todo o mundo

dende Galiza a Budapest.

moito chorou

de tanto que chorou

dicían que ao meu pai

lle encollera a cara.

cando viña de velar

chegaba a casa escorado

despois da travesía

como cuspido

das entrañas dunha balea

arroxado contra a porta

como un coitelo perdido
da miña nai

que mentres se desencravaba

chamaba eu por el

que viñera a axudarme,

a valerme pois tíñame encerrado,

preso a modo

por medo a que me fora como ela
e non voltara,

por medo a non topar a ninguén

á súa volta

por medo a toparse co medo.

vou xa vou ladrón.

logo abría e entraba

eu calaba e esperaba o seu discurso

con ansia

pero sen darllo a entender.

el achegábase a min

como quen ten frío

un frío que lle arrepiaba as carnes.

a luz fráxil da lámpada

tremía enriba do baúl,

a súa alma era unha sombra chinesa

movéndose na parede

enriba do son do nordés e o murmuro do mar.

¿ti quéresme verdade?

deixaba caer as sílabas
arrastrándoas entre os dentes

logo como un desmaio

sentaba na cadeira preto de min

abrazando coas súas mans

o ángulo da mesa,
facendose de noite na boca del,
entón saquei como si me queimara,

da súa chaqueta a chave
que me tiña preso,

o seu corpo parecía mastigado debagar

polo soño ate ser dixerido.

fóra ao lonxe

podíanse ver dende o mainel

os brelos das luces das casas

chiscando os ollos,

os cans ouvear no ventre da noite,

o meu pai tiña un durmir profundo

e un ollo aberto

eu tiña a chave e a porta aberta.

do porto subía a néboa

el de seguro xa espertara

e eu debíame de poñer triste,

pensando na soidade que o abordaría

iamos camiñando a beira dun túnel

que ao final parecía o fio dunha folla

polo que te ías metendo

un ollo de nai

que nos miraba dende alén do camiño

como a luz dun faro ao noso paso ,

o reflexo do porto dende alí

na súa man era unha folla longa

dun coitelo prateado

que encertaba o mar.