rubicón .

 

agora que dediquei a miña vida

a abafarme en cada paso

como a hedra que abraza a cortiza

como as promesas descalzas

chove en min dentro

agora que dediquei a miña vida

a negarme a min en cada momento

ningún camiño quixen rematar

para non volvelo a desandar

e estas flores que abrazo morto de frío

choran por non pedirlles permiso

antes de cortalas

para seren o meu abrigo

agora que hai rúas desertas

para berrar para chorar

para pelexar polo que che doe

para transitar

para abrazarse á palabra ardente

agora que empequenecéchedes a poesía

e con ela todo o que desaparece.

 

 

santos.

 

rameira e desagradecida morte

que te esgana

entre vómitos e náuseas

so de mirala

tan fría e sen piedade

que ata os santos prefiren

que os lamba unha serpe

sempre será a maior tristura

que encha a túa gorxa

un fedor pestilente

que de súpeto asalta

ao teu entendemento

para berrarte áspero  

que eres infinitamente cero

unha quietude que te aterra

ninguén de alí volve

pasou a hora e

o tempo e o corpo quedan inertes

non hai despedida nin ata sempre

non se lle abren as pálpebras

por moito que o implores

que ata os santos

prefiren nunha noite de temporal

cheiña de ollos en vela dos cormoráns

subir ao faro de Prior de xeonllos

abaixo desguedellándose a mar

despois de pasar por Santa Comba

acendendo unha candea á noite

e  de camiño debullando nas doas

os cen réquiems.

perfidia.

 

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

o mundo ten presa

por ir a ningunha parte

está retido

no guiceiro da súa alma

unha man pérfida

dispara á liberdade

para normalizar

a inmensidade da inocencia

e todos os seus mártires

para que insistir na lírica

para que trazar unha elexía

tampouco quedan oracións

para purgar tanta culpa

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

e iso que a vida non dura nada

agás unhas poucas causas perdidas

imaxinar cada mañá

todo o que xa non volve

e sentarse a chorar á noite

para existir como se foramos

unha táboa, unha noz

ou a cor pintada nunha parede

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren.

 

 

nun minuto.

 

volvo encomezar

como o obxecto dun desexo

sen unir nin afastar

como

                                     a

                              caída

                      dunha

                       flor

                 que

             se

                  despide

                         do

                             seu

                                   talo

 

nunha vertixinosa sensación

algo semellante

a unha perplexidade

a unha dolorosa ilusión

para quen

non ten un anaco de terra

onde botar

os seus ternos froitos.

 

 

nos montes.

 

nos montes non hai bibliotecas

e cando se vai a xente

as bestas preparan

os seus andeis

nos ocos dos carballos vellos

para gardar entre as cortizas  

as súas utopías eternas

por que as bestas non falan

do que non son

tampouco do que non ven

nin do que pensan que viron

non len como si cresen no que len

cando non len nada

as bestas

non falan nin len 

repasan os sinónimos e antónimos

e os tres tipos de ortografía

nos montes non hai bibliotecas.

 

tao.

 

vexetais abúlicos

toman un café ao teu lado

vas convidalos ti

por non fartarte

mentres saen da letarxia

á luz do día

e non topan senón palabras

bordadas nun escapulario

por que sábenlles a pouco

todas as marabillas

que miran os seus ollos

un espazo que dentro deles  

non está

e no seu sitio

medra unha cunca difícil de colmar  .

 

 

inmóbil.

non topo o seu nome

nin todos os motivos

polos que o destino

moi breve senta nesa laxe

sen marxe de error

cun diagrama nocturno na man

sen interface de admiración

alén que lle sabe a pouco

a amizade libre dos paxaros nocturnos

que foxen deixando abaixo a cinza mollada

para volver a fundar a súa comunidade

de miríficas aves de ollos incrédulos.

villalta.

 

MODULACION DE ORFEU

Carexei na escuridade o teu cantar Eurídice
e o futuro devolveu o nome do meu propio arpexio.

Souben de ti por un can que xemeu manso
pola leve batedela do teu pé no río ao avanzares
e o ton ingrávido da luz no sangue
no momento de non poder ser xa quen son
senón a corda acróbata do desexo entre os meus dedos

Estaba o ar imposíbel tinxido en soños de paxaros
tal era a vontade de ascender as escalas das esferas
axudándonos só do propio timbre
medido contra o eco dos abismos

No teu andar pulsaba o corazón
E a idea loira do silencio te agardaba
con palabras sen esquinas
campo aberto a países encontrados
na redonda maravilla de si mesmos

A idea de nacer ao non morrer desde onde viñas
traía eu entre os compases dos meus pasos
percutidos sobre o ébano do tempo no violino:
o ritmo e a columna, o balanzo e o redemuíño
cara ao xogo da risa na Galiza liberada

Mas na Fisterra do mundo onde o mar nos esperaba
cegoume o ruído infernal roto en instantes
de motores, en cristais de cidades sen orixe
rotos, en tempo roto a melodía desde sempre
rota, as palabras desfeitas entre os dentes
rotos de tantos seres rotos de almas rotas
na paisaxe dun povo que por roto marchaba
co son roto das árvores nos ollos

A melodía, e non eu nen a dor nen a saudade
quixo volver sobre si mesma até onde estabas
serpe arrolada no murmullo contínuo deste vento
que arrasa e volve e destrúe e levanta no deserto
as súas moreas de olvido como triunfos xa vencidos

Ao fundo, ao fundo volvo eu a non perderte
e ser agora eu Eurídice outra vez para esperarte.

Luísa Villalta.

vehemente.

 

ten moitos motivos

para imaxinar a beleza

nas estreitas e agochadas

arestas da súa pel

posadas as mans

como dúas pedras

de fai mil anos apracibles

como a verdade

onde ninguén a viu

un paxaro volve cantar

fai quiñentos vinte cinco mil seiscentos minutos

das súas vidas

posado no noiro da súa orella.

hipócritas.

 

os bos hipócritas pensan ante todo no seu

no benestar do seu país

na sangue verde das súas xentes

a cor vermella das súas paisaxes

a facilidade de esquecer seus semellantes

os bos hipócritas teñen unha boa colección

de tubos de ensaio

onde deixan destilando o odio

dende a mañá ben cedo

por que necesitan un plus de cicatería

van ao longo dos días alimentándoo

para deslizar á seguinte mentira

os bos hipócritas son uns putos yonquis

da falsidade líquida

non entenden por que a ti lles importas tanto

si ti a eles lles importas unha merda

non saben cal das súas sombras é a certa

antes de que nos empobrezan a todos

é hora de cantarlles as verdades    

non sendo que elixas que sempre sexa así

pensar ante todo no teu

no benestar do teu país

na sangue verde das túas xentes

na cor vermella das túas paisaxes

e a facilidade de esquecer aos teus semellantes.

 

 

cerviz.

 

o inverno é unha condición universal

 

as palpacións aceleradas

baixo a epiderme son tan comúns

como o tempo

 

a dor arquitectónica das vértebras

convírteme nun coleccionista

de adormecementos segredos

 

por momentos vaise a voz

e esquezo o que quería facer

cando comezo a facelo

 

o sabor do anhelo seca a gorxa

entre mareo e mareo

 

camiñan figuras luminescentes

polo andar lentas e pesadas

como se remataran de erguerse

 

mordo a lingua para non irme

para manter a amizade co meu corpo

 

mentres pola cerviz suben en ringleira

unha morea de furelos camiño da caveira

facendo un ruído arrepiante

 

detrás da porta espera un paréntese

 

os regueiros baixan con forza

polas corredoiras ao encontro co Tea

para perfilar as follas das árbores

que se pousan adurmiñadas sobre a auga

 

dividindo o pensamento

en pequenos anacos que aboian

 

parece tan sinxelo  

en cambio dende aquí

todo o común esta moi lonxe.

 

pegaso.

 

baixo a figueira

como un anaco dun mapa

estendese un pequeno xardín

parece un lugar equivocado

un lugar que alguén soñou antes

e quedou con pegaso fai tempo

un día de inverno

por que o sol sae para todos

as veces cegando os ollos

ou quecendo a fronte

como unha alfaia de ouro

que adorna a túa pel

outras como un endiañado

que queima todo de memoria

coma un ser intocable

ou a claridade ao fin

que espanta a vergoña

un caixón cheo de versos

soños que se perderon na fatiga das tardes

o sol non esquece tampouco

de quentar a sangue dos réptiles

que o esperan bafexando   

tamén as voces rotas

ao outro lado dos muros de pedras

aínda que ninguén as recorde

por que o sol sae para todos.