esta enfermidade
da que non se adiviña a súa gravidade
non ten síntomas
toma a súa dor da desolación
tírate na cama cheo de medos esquecidos
cheo do medo a non ter que dicir
a dicir o que non debes por medo
enriba da colcha acendese a fatalidade
leva ás súas costas o escenario dun teatro
no que o cómico e obrigado
a punta de pistola
a interpretar de por vida esta traxedia
non, á soidade de un non se lle trata así
ai que coñecer demasiadas cousas
e máis fácil odiar que coñecer
non pode calquera berrar ao sol hiperbólico
e perseguilo ata a súa guarida
antes de que remate a veda
non, a un solitario non se lle trata así
por medrar contra da maioría
as palabras só son dardos
para envelenar á presa
os corpos chéiranse entre si
para toparse
a vida en cambio dispón doutro modo
hai que coñecer a soidade de un primeiro
e despois non ter medo
a caer ferido do propio dardo
que se emprega para abatelo
hai que ser un animal ferido
un morto iniciado
antes de recollerse para a súa guarida
os que se aman viven en perigo toda a vida
con razón ou sen ela
nunca rematara a súa veda.
da que non se adiviña a súa gravidade
non ten síntomas
toma a súa dor da desolación
tírate na cama cheo de medos esquecidos
cheo do medo a non ter que dicir
a dicir o que non debes por medo
enriba da colcha acendese a fatalidade
leva ás súas costas o escenario dun teatro
no que o cómico e obrigado
a punta de pistola
a interpretar de por vida esta traxedia
non, á soidade de un non se lle trata así
ai que coñecer demasiadas cousas
e máis fácil odiar que coñecer
non pode calquera berrar ao sol hiperbólico
e perseguilo ata a súa guarida
antes de que remate a veda
non, a un solitario non se lle trata así
por medrar contra da maioría
as palabras só son dardos
para envelenar á presa
os corpos chéiranse entre si
para toparse
a vida en cambio dispón doutro modo
hai que coñecer a soidade de un primeiro
e despois non ter medo
a caer ferido do propio dardo
que se emprega para abatelo
hai que ser un animal ferido
un morto iniciado
antes de recollerse para a súa guarida
os que se aman viven en perigo toda a vida
con razón ou sen ela
nunca rematara a súa veda.
2 comentarios:
Te mando aquí la introducción del significado del “sueño de la razón”, de Maynor Antonio Mora
creo que te interesara e interesara a los que frecuentan tu blog. Gracias.
La razón se opone a la noche, la razón es la luz; pero, conforme la razón revela lo que es, no agota al mundo: quedan las sombras y, detrás de las sombras iluminadas, nuevas sombras; la razón se esfuerza por cumplir un objetivo prometeico, mas lo suyo es un esfuerzo de infinitas perspectivas, una infinita progresión que ilumina y que, a la vez e inevitablemente, produce nuevas sombras, nuevos alejamientos de las cosas: la verdad se introduce como un ideal inalcanzable. Prometeo se convierte, de pronto, en Sísifo: el mundo no puede ser reducido por la razón de forma absoluta; es decir, no puede ser iluminado completamente; todo acto de iluminación progresa hacia nuevos estados de sombra, más lejanos tal vez, más profundos probablemente. La razón, por lo tanto, debe ser “razón humilde”, una facultad humana que ha de reconocer sus límites y sus limitaciones; pero que no renuncia al esfuerzo de intentar entender el mundo, siempre en el necesario reconocimiento de estos límites, en espiral hacia estados superiores de conocimiento.
PROMETEO.
A tristeza da realidade tamén. Alicia decide pasar ao outro lado do espello. Que solos estamos ou por caso cambiar os mobles da habitación calquera noite destas non pode ser un síntoma?. OU un síntoma de que aquí ninguén acorda de que tamén viven outros.Solos.
Apertas.
Publicar un comentario