xoves, 31 de decembro de 2009

quen


ti ilumínasme
non é un facho o que prendes
é unha chama fría e apagada
que abonda con supoñer
e sen embargo sei que ilumínasme
que abóndame esta escuridade
e desexar un cometa en vez dun anel
a respiración das branquias
do meu pensamento
a racionalidade pouco común
e tódolos soños dos que non me acorda
chégame con escoitarte
pero lamento que aínda mo preguntes:
quen son eu?.
sabes que son un prisioneiro
que tira tódalas chaves dos desexos
ao mar
para non abrir nunca o cárcere
que tenme preso
quen sodes vos?
os carcereiros,
que fan os carcereiros?
secalo mar para topalas chaves
que fai un prisioneiro?
tentar fuxir
coma un animal
farto da súa docilidade
despois de descubrir
unha racionalidade pouco común
ter de tiralas chaves ao mar
quen son eu?
quen aprende a falar
quen ten unha cometa en vez dun anel
e defende unha idea perversa
para que ti me ilumines.

mércores, 16 de decembro de 2009

a choiva


(para unha nova forma de interpretala).

dentro das nosas cabezas ai nubes
que conteñen pequenas gotas de auga
que son pensamentos,
normalmente miden entre 0´5 e 6´35 mm. de diámetro,
dependendo do tipo de desexo.
cando estas gotas medran e superan os 0,1 mm.
caen en forma de precipitacións
sobre o resto do noso corpo humano
e algunhas veces non tan humano,
tamén sobre unha parte do corpo
que ten parentesco coa luz
que vense en chamar das preocupacións:
humedecéndoas, enfreándoas
e cambiando a súa temperatura.
descendendo tamén as nosas influenzas espirituais
así, chamase chuvia á caída ou precipitación
das gotas de auga que proveñen
da condensación do vapor
dos nosos pensamentos na atmosfera
despois de condensarse
dentro da nosa cabeza.
as gotas da chuvia caen en virtude ao seu peso,
e fano a unha velocidade que varía
segundo os nosos desexos, preocupacións,
dubidas e o tamaño das mesmas
e a influencia do vento interno que cada cal posúa ,
solen oscilar entre 4 ou 8 segundos.
e o seu tamaño oscila entre 0.7 e 5 mm. de diámetro.
a chuvia clasificase según os nosos pensamentos
e a súa intensidade nos seguintes tipos de nubes:
cando as gotas dos nosos primeiros pensamentos
caen sobre os demais e son miúdas chamase chuvisca,
sabémolo por que é cando a crise empeza a contaxiarse
e teñen un diámetro -0´5 mm.facendo a súa presencia
dunha maneira pulverizada e flotando no aire
se os pensamentos son pola contra continuos e regulares
e o diámetro é maior chamase chuvia
para logo ser chuvascos que veñen a producir déficit e paro
cando os nosos desexos se interpoñen aos pensamentos
e caen con intensidade de súpeto traen conflictos
inxustizas e desolacións.
convértense ao final en tromba cando os pensamentos
fúndense aos desexos e caen
dunha forma tan violenta e abundante
que provocan en nos riadas e inundacións
para calarnos a boca e afogarnos .

martes, 8 de decembro de 2009

lobos


baixo outra pel ofrécennos
a inferioridade da forma
unha sociedade de palabras alleas
renunciar aos poderes do clan
ca obriga de irmos as costas
levando esta irracionalidade
máis envolve o noso corpo un latexo
de sermos comestos polos licántropos
sacarnos a nosa salvaxe condición
para seguirnos a sacrificar
unha fala que pide hospitalidade
na súa propia casa
e dende un balcón propio
tender a nosa dote ao sol para que seque
ou nos momentos de lecer
darlle de beber ao océano
mentres as frases esperan polo ton
para acentualas prudentemente:
aínda desoímos as nosas débedas
coma se estiveran por ser
e pola contra construímos á linguaxe
facéndoa sempre nova pronunciándonos
con un respecto antigo
que acariña a mare e a estremece
ata golpearnos a súa resaca
que vai licuando a espera
de sermos dereito e natureza
a bala de prata
para non estribar nun país murcho
e esquecido de seu
senón eternamente na súa lingua.

mércores, 2 de decembro de 2009

lila


dubídache algunha vez?. eu non
ti de ti, si?
ti roubáchesme, soubéchelo
e sabias que algo de min morría en ti
para non espertar xamais
xamais
ti roubáchesme pois algo de min esta morto
só e baleiro
atravesado por esta dor
mal prestada polo tempo
déixame as túas mans para lavarme
fálame para aforrarme as palabras
para convencerte de que algo de min esta morto
e pensa comigo que dincho todo
o que non fun capaz
o meu silencio tamén
tódolos meus bos pensamentos
e tampouco abondou
tan fácil como confundir
o corpo cunha embarcación
tan sinxelo dicir que si
tan difícil como esquecer
o son dos pensamentos
preguntar por alguén cando non esta
deitarse indefenso
para convidarme a saír de min mesmo
antes de intercambiar a carne
por unha promesa que adquirín
antes de nacer
unha lectura anterior a ser lida
a urxencia de facer as cousas
antes de facelas
para descubrir que non estamos seguros
dubídache algunha vez
de que eu só quería confesarche
que os soños teñen o color do alivio.
unha promesa imposíbel de cumprir.