sempre

deixamos as nosas propias vidas
atrás e procuramos a cambio a conciencia,
a abundancia e o amor.

non nos bastou
nin nos basta querer
a emancipación
de todos/as individuos/as,
non nos bastou nin nos basta
rebelarnos contra a opresión,
senón que nos negamos

a ser opresores

e a cambio preferimos

comprender aos seres humanos,
sufrindo polos males alleos,
sentíndonos infelices

cando sabemos

que outros/as son desgraciados.

desconfiamos de todos/as
os que aspiran a gobernar,
por que nos dividen
entre castes privilexiadas e frustradas,
en ricos e pobres,

en gobernantes/as e gobernados/as,
en explotadores/as e explotados/as.

expulsamos á tiranía
e convertemos aos vasallos

en seres libres,

abolimos a desigualdade
a forza de que nos aniquilasen fisicamente,

non ideoloxicamente,
a cambio arrastramos a condena
de ser no falso imaxinario,
perigosos, irredentos,
subversivos e libres.

as nosas familias
na escuridade das cénagas
a onde os proscribiron,

educáronnos para non aceptar

ningún autoritarismo.

nunca cremos,
nin creremos en ningún dos vosos pesadelos

pensamos que o ser humano
ten que decidir dende a solidariedade
e o apoio mutuo
para acadar a súa realización.

fomos románticos
e aínda o somos.

e levamos escrito sobre o noso peito:
“vos obstinades sempre nos mesmos erros,
repetímosvos sempre as mesmas verdades”.