distancia

as distancias

moven e achegan a terra
achegan os corpos

en liñas perfectas

definidas

dende un punto lonxe

das dubidas
son camiños cegos

que van palpando os visionarios

precipicios de cartón pedra

polos que reptan

os que o perderon todo

para seguir a tentalo

onde se depositan os ollos

como espacios en branco
que tentan encherse de desexos

para seguirse mantendo

e así asilarse

a escasa distancia da miseria

as distancias

voltan na resaca do mar

entre os saloucos dos corvos mariños

no medio do seu cortexo

non sendo polo negror de alén mar

non sendo pola maledicencia do home

convertendo ao que ten enfronte

nunha fronteira

para afastarse de si mesmo

para tentar ser invisíbel

para adiviñarse

sobre as cordas fráxiles

da distancia

para asegurarse que non esta

senón lonxe de si mesmo

para vivir

tal como queremos ser

para discernir o alto e o baixo

a escravitude e a liberdade

despoxada dos nosos sonos
fora da tráxica condición humana
un rito que anule a privacidade
do sufrimento
para non sentirmos sos
Sen distancia.

baleiro

non é que eu
desexe que sexa así
este vacio
non é que eu o queira
non é que eu fora
este vacio
nin na súa procura
veu a min
e habitoume
como alguén
que é reencarnado
de súpeto
neste vacio
estou berrando
aínda quedei alí
tendido
co corpo espido
sobre este vacio
que me precipita
cada vez
que son posuído
por el
por este vacio
pola inmensidade
por todo
por nada
polas paredes
dun corpo
que nese momento
vaise
non esta
e caio de novo
neste vacio
tento asirme a ti
e esvaro
voume
non é que o desexe
e sen embargo
volvo a facelo
de novo
outra vez estou nel
neste vacio
que volvose a encher.

sempre

deixamos as nosas propias vidas
atrás e procuramos a cambio a conciencia,
a abundancia e o amor.

non nos bastou
nin nos basta querer
a emancipación
de todos/as individuos/as,
non nos bastou nin nos basta
rebelarnos contra a opresión,
senón que nos negamos

a ser opresores

e a cambio preferimos

comprender aos seres humanos,
sufrindo polos males alleos,
sentíndonos infelices

cando sabemos

que outros/as son desgraciados.

desconfiamos de todos/as
os que aspiran a gobernar,
por que nos dividen
entre castes privilexiadas e frustradas,
en ricos e pobres,

en gobernantes/as e gobernados/as,
en explotadores/as e explotados/as.

expulsamos á tiranía
e convertemos aos vasallos

en seres libres,

abolimos a desigualdade
a forza de que nos aniquilasen fisicamente,

non ideoloxicamente,
a cambio arrastramos a condena
de ser no falso imaxinario,
perigosos, irredentos,
subversivos e libres.

as nosas familias
na escuridade das cénagas
a onde os proscribiron,

educáronnos para non aceptar

ningún autoritarismo.

nunca cremos,
nin creremos en ningún dos vosos pesadelos

pensamos que o ser humano
ten que decidir dende a solidariedade
e o apoio mutuo
para acadar a súa realización.

fomos románticos
e aínda o somos.

e levamos escrito sobre o noso peito:
“vos obstinades sempre nos mesmos erros,
repetímosvos sempre as mesmas verdades”.

dita

cando eu era
un triste servo
dos meus desatinos
ti eras feliz e ditoso
vivías nunha nube
cor: “hoxe non cae
unha treboada
por que a min
non me da a gana”
e facías unha paréntese
para xogar ao monopoli
eu non tiña máis
que pensamentos
todos alugados
letras sen pagar
e a cada suspiro
xogaba á corda frouxa
cando ti eras feliz
eu opositaba
para ser un desgrazado
un nomeado por outros
ti xa viñas nomeado
cando ti dicías
hoxe non chove
por que estou a cuberto
a min medrábanme as escamas
e era feliz
vivindo abaixo
coma un anfibio
agora que estou aprendendo
a andar só
tropezo con pedras
que levan o teu nome
pedras caídas
cheas de fungos
que antes conformaban
un muro
e agora ciscadas
parecen anacos desfigurados
de frases por dicir
ás que eu doulles nome
agora cando ti estas triste
preso dos teus desatinos
eu son todavia feliz
baixo a túa nube de merda
aquí abaixo
entre anfibios.

cidadá

nega á urbe
como primeiro paso
á sabedoría
pois o ser só habita
nas liñas de auga
que ao seu paso
unha barca debuxa.
escoita
el esta espido
non sabe onde ir
só ten unha tea negra
que o envolve
onde todo aparece
e desaparece
ti tamén.
pola praia deserta
deambula un home
perdido
coas súas mans
cheas de area
fala de peixes pequenos
que comeron aos grandes
de imperios afundidos
dos moradores
cando eran cidadáns
e que nesta época absurda
ninguén coñece.
atende
pensa onde habita o home
que levas dentro
soterrado
para adiviñalo.
non hai cidadáns
só hai un home
que é a amalgama
de tódolos homes
e que cando cae a tarde
como un telón tráxico
el acende a chama da subversión
para afastar de nós
a mascara que asusta aos débiles
por encargo do poder
para volver ser cidadáns.