o finado

As veces todo sae como a ninguén lle dá a gaña, despídense de ti e non es quen de recoñecer que é a derradeira despedida, que despois desa inclinación xa non veras máis a quén tes diante, que en realidade vaise para non volver, é como quen te pide urxentemente que lle leas os ollos por si ala dentro hai algunha posibilidade de mantelos brilos intactos.
Cando cheguei xa escomenzara a misa e o cheiro a incenso enchía o adro, os marmulos da xente mesturábanse co son das velas ardendo e o espelma derramado por elas abaixo dábanlle un croma erótico á morte.
As voces do coro esparcianse polos campos como unha semente en procura de terra fértil e auga.
Ala baixo os postes da central eléctrica representaban ser xigantes sedentes enriba do millo, só burlados por algún paxaro que deixábase caer de bruces co peso dos raios do sol nos seus brazos de ferro, para deterse un pouco e gañalo frescor que a pequenas doses subía do río, o mesmo frescor que sentía eu dende onde estaba recorrendo sen moverme o muro de pedra que facía de balconada chea de musgo e lagartos bostezando de calor aproveitando ata o próximo toque das campas para volver a meterse e logo de alí a un pouco, con parsimonia saír a quentarse.
Eu non estaba só, dende que chegara acompañábame un canciño de caza que enredábase nas miñas pernas e tiraba por min de cando en vez para chamar a atención, logo deitábase na herba e erguía a cabeza outeando cara lonxe por riba do muro ata perder a súa mirada na paisaxe como querendo aproveitalo impulso da fráxil brisa que escasamente nos viña a visitar, cando ó acariñaba el agradecido buscaba onde lamber algunha ferida dos pes ou as miñas mans para así desinfectalas , eu pensaba que ía ser unha magoa que a nosa relación durara o que dura un funeral, pero había algo no animal que me sometía unha certa tenrura e ao tempo un desasosego.
Lembraba a incomprensión que tivemos sempre os cans e máis eu, pois se eu era algo era felino, detestaba os ladridos, o correr polas corredoiras diante dalgún dos seus irmas despois de vir de troulear, todo o contrario a pretender que se enteara a veciñanza, ademais parecíanme torpes e sumisos, relegados a ser o espello da alma do seu dono.
Sen embargo chegado este momento ata pensaba se seria dalguén ou pola contra non tería dono, daquela o adoptaba sen máis, daríalle de xantar, pero hoxe, pensaba, e a estas horas onde podía topar, ata que como se fose unha dedución complicadísima din despois de poñerme contento de chegar a ela, coa solución, seria, no primeiro sitio de comidas, os mellores anacos e auga pois a calor caia sobre nos como se estiveramos baixo o purgatorio.
Do interior do templo soaba un móbil e saia un home entrado en anos, fibroso e áxil levándoo na man como quen leva un paquete a punto de estoupar, correndo cara un recuncho da fachada, alí abríndolle a tapa ao aparato se dispuxo entrecortado a contestarlle ao interlocutor.
Si, dicía: O luns vasme buscala escopeta e tráesma para miña casa.
O can miraba para min e para onde o home estaba, inquedo, facendo un esforzo por non ladrar e pousando de volta ou seu fouciño entre as herbas.
Aluguei entón unha sombra baixo un olivo centenario que adornaba o adro en compaña do canciño e despósenme a lear un pito, el mirábame como se nos coñeceramos de lonxe, ou alomenos como se non fora a primeira vez que nos topabamos.
Pousei a petaca co tabaco enriba da pedra e puxen o papel a carón ,deixándollo inconsciente para el como se por un momento deixara para min de ser un animal e converterase en humano, esperei mentres acendía o pito e así foi, o can achegou as súas patas a petaca e tentou facelo amago para despois quedar mirando para min nun xesto de desculpa e pena, amosando a mesma ollada do finado.
Mentres alcei a vista ao ceo, un pouco antes de que sairán todos da misa, durante o canto final desapareceron o home e o can.
Logo saíu a súa muller cuberta do loito del, sorteando os saúdos como se levara presa por asomarse ao muro para dende alí imaxinar a quen esperaba fora, no adro e non puido ver.