marabilla

saíu a aurora

saloucando do seu longo sono,

unha eterna noite

na penumbra
mentres se arrefría

debaixo do granito,

cuarzo e feldespato
o sangue dos ofidios,
que esperan ansiosos
que o sol os saque do letargo

e os acelere
bombeando os seus latexos
para regalárno-los ollos
como marabillas en movemento,
libres,
non mandados polo home,
espidos

e fermosamente tatuados,
tatuando os nosos sentidos.

agora a brisa percorre o noso esterno
como o vapor dunha locomotora
que frea en seco

ao preguntarnos por tanta indolencia,

aderezada de esperanza vindeira
sacada a herba seca

que destapa os poros da terra
amontoada en interminables moreas
que parecen chegar ao ceo,
e

de súpeto detéñense

antes de enmarañarse entre as nubes
que pasan frías,
non

sexa

que interrompan

a súa présa

ao longo

do país.

e eu aquí abaixo

case a punto de coller o tren ou non collelo,

bicando o recordo no bafo do inverno,

para adiviñarte tan cerca,

deletreando teu nome

húmido,

sólido inenarrable..

deixada a cabeza na percha,

descolgado o corazón,

para verte,

véndome,

adiviñarte,

adiviñándome.