as cousas non son
como son
senón como as deforman outros
posme nun apuro
funme esta noite
pola ventá,
a ventá que temos todos
aquí abaixo
no ventre
e que ninguén coñece
cada
vez
que
posme
nun
apuro
volvo
a
debuxar
unha
arbore
na
area,
convértome nunha estatua
de bronce
e poño unha venda
nos ollos para preguntarme
quen vive na miña alma
que é o que da sentido
ao que miro
mentres vaise perdendo
todo entre as miñas mans
cada vez que posme
nun apuro
voume pola ventá.
como son
senón como as deforman outros
posme nun apuro
funme esta noite
pola ventá,
a ventá que temos todos
aquí abaixo
no ventre
e que ninguén coñece
cada
vez
que
posme
nun
apuro
volvo
a
debuxar
unha
arbore
na
area,
convértome nunha estatua
de bronce
e poño unha venda
nos ollos para preguntarme
quen vive na miña alma
que é o que da sentido
ao que miro
mentres vaise perdendo
todo entre as miñas mans
cada vez que posme
nun apuro
voume pola ventá.
3 comentarios:
¿Es quizás el ombligo? Que fuerte me parece este poema, y otra cosa dices que escribirás el viernes o sábado. ¿Pero el domingo?.
Hacia tiempo.
Se te echa de menos,menos mal que mañana ya es sábado.Deseo que tuvieras una buena semana en el trabajo y que no pasaras mucho frio, ni te mojaras mucho, de todas maneras mucho!ANIMO¡
Estamos esperando, lo tienes que parir o algo así, quizás vomitar, anímate hombre, ¿queda mucho? Esta espera me atormenta, nos atormenta Creo Que nos mal acostumbraste. Enga.
La hermana de Prometeo. (Desde la casa de mama.)
Publicar un comentario