pasmado

paso embaixo del
para non verme
para non velo
déixome aparecer
e desaparecer
ata ser absorbido por el
cada vez que me devolve
ao pasado
tento acordarme
que non existe
que só existo fora del
torpe de min
pretendía velo universo nel
e recibir como a lúa
a luz do sol no meu berce
non sei como facelo
digo: non é para tanto
é tan doado equivocarse
é tan fácil ser ambiguo,
cada vez que me vexo
é outro quen me ve
non son eu o que me vexo
senón el
e a súa humana conciencia,
xúroo
esta vez despois
de que me absorba
doulle a volta
para que a verdade
me devolva,
ou póñoo fora
para que todo aquel
que pase se vexa nel
e así se vexa
dunha vez en min,
no espello.

(Nota: Debido ao meu secuestro por parte da Consellería de Medio Rural co fin de terme traballando durante alomenos os seis vindeiros meses e como desgrazado de min das letras non vivo nin podo dar de vivir aos que me rodean espero saibades desculpar os posíbeis desbaraxustes, quizais os venres e sábados poderei escribir aquí e tódolos días que me sexa posíbel e si o santo e mártir traballo me deixa. Grazas e grazas tamén pola vosa preocupación, aínda que penso que non o merezo.)