lamento.

como na trama dun conto

acariñei con forza

un artificio

para que non sirva de nada

toda esta sinceridade

para apropiarte das miñas palabras

e darlle o teu significado

por que non son coma as túas

para botarme os teus porcos

contra a miña denude

se non fora tan grande

o que nos une

pensaría  que non somos semellantes

e aínda así tería que vivir

entras dentro de min

para deixala porta aberta

ti dormes ben

por que o teu reloxo

non ten agullas

pero que poder ten a vontade

se rompes o bastón que a sostén

intento escribirte

aínda que non teña nada que dicir

todos necesitamos algunha vez

unha nova vida

unha nova oportunidade

aínda que para outros

non sirva de nada

non deixo de ser eu

non te asustes

como a verdade dos contos

que na infancia te lía

quizás chamei ao inefable

polo seu nome

e xa síntome a gusto con el

e espero un correo

que nunca chega

é licito ter medo

cando o que é non é o que era

debe de ser todo máis sinxelo

para topar a clave

pero non pensamos

solo facemos que pensamos

e estamos outra vez

dentro do espello

vendo como rebousa a copa

sen enterarnos

como corremos ao encontro

e tropezamos

pero esquecemos esas cousas

pois nos interrogan

todo vai máis lento cos recordos

e eu non sei escribir

son tantos os detalles que faltan

e a realidade é tan lenta

e aínda es ti

quen despreza a miña sinceridade

quen apaga a luz

para non querer saber

como se pode deixar ás persoas

coma se foran xarróns

suxeitos  inventados

que nin dentro dun libro

están a salvo

por que só poden salvarse na inconsciencia.