domingo, 22 de abril de 2018

solanácea.



esperando á mañá
por remirado orde
o meu ben
son flores brancas e violáceas
debuxadas nunha leira
xa na noite burlada
asomaban os seus androceos
na auga dunha almofía
ela cun traxe saído dun pedicelo
non sabia a quen adoraba
na súa memoria diseminada
este florecemento súbito
ante a miña disgregación espontánea
ven aquí díxome
esta noite imos contar a miña fortuna
eu esperaba coa miña mirada
e os alacráns cantaban
do ceo baixaba un piropo a buscala
e sen esperanza
vagaba arredor da miña casa
un cáliz cos seus pétalos
eu inmóbil imaxinaba
que cun soprido a elevaba
a pobre tiña que irse
antes de que amañecera
cos seus acumenes ergueitos
dentro da súa flor da pataca.


Ningún comentario: