a perfección
non é un soño senón unha vida
as miñas riquezas están nas
babas
dos caracois
nada superabundante
relegado como tantos outros
a non exercer de nada para o
que fun
formado
cuestión de ética
non estar sobre os outros
non gardar nada para un
para alarde dos porcos que
medran
á nosa conta nun pais
cativiño
que minte aos pobres
e lles malvende unha fábula
para aceptar as súas
frustracións
para ver se van morrendo e
non molestan
deixa que che conte!
coma un paxaro que se golpea
contra os barrotes da súa
gaiola
e ti sabes que isto non é
medo
senón desexo
de non esquecelo todo
a alegría compartida se
duplica
e se vive na espontaneidade
que sei eu da miña perfección
acaso podo vela
non é algo digno da xente
pobre?
votar en menos o que non se
ve
mentres pasa por diante esta
fábula
malvendida
para comprender ca felicidade
abunda
onde a vida é superabundante
hai unha cousa so no mundo
que non poden arrebatarnos
a perfección
a nosa digna pobreza
vivir sen nada propio
topar o que os demais non
poden ver
comer beber e gozar da nada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario