hai algo.

as obras de arte xa non son actos que perduran

xulgase a vida exterior das persoas sen achegarse

nin unha decima á súa interioridade

pero aínda queda algo no aire

falarse de se mesmo nun perpetuo monologo

que carece de encomezar a amarse,

amar

por que quizais é algo que tende a medrar

e da medo

queda algo no aire que anula as distancias

hai algo no aire que ninguén adiviña a saber

evitando unha desgraza absurda

para ofrecela alma nun tazón de café

un motivo para sorrir

alimentarse de flores para rezar e crer

atravesar os queimados montes

que so a admiración dun ser superior

pode volver a erguer de verde

mentres todo durme ao redor noso

hai algo que ninguén adiviña a saber

os soños marabillosos

sen que o tempo te persiga

para seguir loitando para crer

sen basearse en hipóteses

hai algo no aire que modela

o pensamento

un gran espello que descubre

unha pequena erroga

tan hábil e tan difícil de ser entendida

como a beleza dos santos

que no noso arrogante silenzo

nos enfrontamos a ela.