a muller de Lot.

a ti que noutro tempo

chamábaste con outro nome

como unha queixa inútil

déixache tódalas esperanzas

resinácheste

sen aceptalo que propoñían os homes

todo é moito mellor

máis belo

que aceptala miseria

retroceder á nada

a ti que tanto lamento

levoute a mirar cara atrás

ata converterte nunha estatua de sal

inmóbil ás caricias

e a tódalas  invitacións á felicidade

para ocultalo teu medo

que te adormece aquí abaixo

onde todo se impón sen probas

que seria de todo isto

antes de sentir que te vas

sen sentir temor nin dor

mentres o ceo avanza en Sodoma

chove lume e xofre

e as súas terras son sementadas de sal

pero o día é para outros

para os que non encheron a súa vida

esta mañá parecese a unha gaiola valeira

na espera de corazóns lóxicos

con cantos aínda por inventar

para descansar dunha acelerada fuxida

e bailar unha danza de pesares

coas ás estendidas

para ti que chamábaste con outro nome

fago nubes coas migas de pan

para non volver a dixerir o que outros dixeriron.