mércores, 23 de xaneiro de 2013

supón.

 
sufro como se o estado matara aos nosos fillos
cunha frecha que leva na súa punta
tatuada unha suposición
para axitalo corazón tódalas noites
eran o mellor que tiñamos neste mundo
pertencían aos dous
froito dun amor que se antollaba invencíbel
os camiños abríanse so con enfocalos ollos
a luz do día pousábase enriba das nosas mans
para falar do futuro
por que o futuro pintabámolo
de cores claros e luminosos
tampouco nos deron outra posibilidade
agora cando máis insistimos
en volver a pintalo lenzo
máis estraños nos sentimos o un para o outro
observando impávidos como
vaise derrubando o pasado o presente o futuro
non é posíbel o consolo nin piedade algunha
para quen rouba os soños
como fixeron con nós
condénaos antes de xulgalos
condena a ausencia de caridade
a preocupación so por un mesmo
a propia comodidade
a posibilidade de salvación
é o egoismo a expresión de todolos rostros?
non hai tantos deuses para redimilos todos
sen embargo abonda dicir
que estou ferido e dóeme o peito
de soster todas estas noites cravada nel
unha frecha despiadada
unha suposición
como se o estado matara aos nosos fillos.

3 comentarios:

Anónimo dixo...

Moi bo MESTRE sempre dándoo todo.Coa crise. Cal delas?. Nin comentarios que facer apetece pola aquela do futuro. Ti nin caso. Como os Homes sempre cara adiante.

Anónimo dixo...

"El que quiere ser tirano y no mata a Bruto y el que quiere establecer un Estado libre y no mata a los hijos de Bruto, sólo por breve tiempo conservará su obra".

Nicolás Maquiavelo.

Es muy acertado este poema que usted propone. Le sigo cuando puedo y me impresiona. Gracias.

Anónimo dixo...


Me permito mandarle la reseña de este fabuloso libro de Maurice Joly que seguro le entusiasmara y porque no a sus lectores. Reciba mi admiración.

Diálogo en el infierno entre Maquiavelo y Montesquieu
Maurice Joly. 1864.
[Maquiavelo, vagando por la desierta playa que es el infierno, encuentra a Montesquieu. Tras expresarse su admiración mutua, ambos comienzan a conversar sobre la organización política de los pueblos. Maquiavelo sostiene que, aunque la Historia avance y las sociedades evolucionen, la fuerza y la astucia siguen siendo los elementos fundamentales para gobernar un país. Montesquieu, en cambio, afirma que la evolución política de las sociedades les impide renunciar a las libertades que han ido adquiriendo, y desafía a Maquiavelo a explicarle cómo convertiría un Estado fundado sobre instituciones representativas y familiarizado con la libertad en un régimen despótico. Maquiavelo procede entonces a explicar cómo tomaría el poder y cuáles serían sus primeros pasos, entre ellos el de hacer aprobar una constitución.]
Joly, Maurice. “Diálogo en el infierno entre Maquiavelo y Montesquieu”.
2002, Barcelona, El Aleph Editores. Prólogo de Fernando Savater.
Traducción de Matilde Horne. Pp. 172-174 y 192-194.