un ano nace das cousas absurdas
sen expoñelo á tentación
un pecado glorioso
queimala leña que nos queda
por facer algo
atravesala man deserta
camiño dunha noite mediocre
un ser honrado
unha comedia a representar
esperando a tormenta
para en vano axitarse
presos pola pereza
máis obrigados polo egoísmo
inmobilizado o espírito
nos tiques das areas comerciais
prometéronme o fin do mundo
mentres repartían a tarta
comesta con culleres diferentes
para non contribuír a ningunha vitoria
podemos cambialas palabras
máis os xestos nos seguen delatando
o fin do mundo esta nos museos
nos cadernos esquecidos
nos fogares desahuciados
como unha continuación do pasado
non é o que fomos antes
é o que somos agora.
Ningún comentario:
Publicar un comentario