correctos.

(resistencia pasiva).

non hai un estado perfecto
todo esta por gañar e nada por perder
os xulgados estarán cheos de inocentes
presos da súa propia anguria
trocada a ansia de vivir
pola resignación de padecer tódalas inxustizas
os laicos iran ás sancristías a pedir esmola
e dentro de cada un flotara un peixe morto
nos guetos medraran as almas
que agora están cegas
despois de aceptar a privatización do sol
quen quera actuar que o faga
e deixe morrer o que se condenou así
esta beleza esta consagrada aos que xa non resisten
e aos que a vida se ri diante da súa cara
contra os que se tomaron ao pé da letra
e nos obrigaron a ser correctos
o imposíbel só tarda un pouco máis en vir.

vai hora.

non esquezas nunca de pedir un desexo
xa sei que fai falla valor
despois de darlle a sangue ás hienas
se eu fose un home poñería
en orde as cousas nun principio
a choiva ao fin rega ás flores
a terra movese
pero eu esquecín pedir un desexo
non se acaba esta tarde
e tódalas letras que caen sobre min
de quen se vai deste mundo
perdino todo todo
ao parecer antes de contalo
como en siberia fai frío e sentimos
deixalos ósos alí enriba das pedras
quen se queda na outra beira
a marxe desta periferia
e non é capaz de dar un paso
nin adiante ou atrás
nin fuxir de tanta superstición
que se axeonlle diante dun niño de formigas
e ore ore longamente
pois a resignación teceu unha calzada
de estrelas para que outras e outros pasen
mentres eu perdín para sempre un desexo.

primavera.

hai musica nela e peixes nadando
enriba das follas perennes
o salitre pousado na pel
para levalo á boca e
ir chuchando aos poucos
tecer catro letras coas pólas das árbores
que saen no medio do salón
ou irse ao ceo un instante
e deixar este mundo
de efectos dramáticos
e despois de volta amosando as chaves
preguntarte a cal deles queres ir
os ceos son azuis
coma as princesas azuis todo o ano
ninguén debe dubidar ao respecto
que as alfombras voan
e que os paxaros poden vivir
nalgúns vestidos bordados
ou que o tellado da casa é un verso
“o meu único desexo”
é que baixo el medre mentres dormes
un xardín fantástico tódalas noites.