dono.

lee ven

como si che falara entre susurros

do ceo e do inferno

que choren que choren

que choren todos

menos os que se dedican á agricultura

mentres miro polo oco dunha parede

todo o que pensei esquecer onte

o pasado me visita agora

como un apostata

destitúo a tódolos innatos

pois eu son un arcano

e a realidade non me é acesa

é tan difícil saber

todo o común que compartimos

cos seres mais ínfimos

en cambio o lugar onde me agocho

neste outro lado da parede en ruínas

faime percibir á materia

que como ela eu me resisto inerte

alguén que garda algo

no seu interior con celo

neste proceso inverso

podo dispoñer rir vencido

descalzarme e coller flores

despois de atravesalas encrucilladas

e ofrecelas a esta angustia que sinto

acaso cal é a miña dote

senón a que despois de abrilos dedos

da miña man o que  nela queda

e permanezo inalterable

podendo transitar pola vida en común

cos microbios.