deleite.

me deprime neste mundo
pensar que o peor
de tódolos martirios
seria non ter pracer nin dalo
ou maior goce
que cabalgar na túa grupa
e correrme.

me deprime neste mundo
que despois se abrande e mingúe
a pesar do desexo que se ofrece
e tamén na mais que ter un nabo.

pero de tódolos deleites
o mais inmenso
e sermos dous cabalgando
ao unísono
o teu coño e o meu nabo.

desta maneira teño en mente
para saír desta tristura
comer o teu figo se me deixas
e saborealo lentamente.

descubrir que o único
que non me deprime e me libera
e cando meto entre bicos
alma miña
o meu nabo teso na túa vulva
e berro de felicidade e consolo
corréndome por ti todo enteiro.

job.

sei declarar acaso o que persigo?
ser un home
sen renunciar a ser home
a pesar de tanto desengano
queda o soño, o delirio
ser comesto polo silencio
non sei pedir iso fano os animais
eu so mendigo o que teño
non pido nada a ninguén
concedo todo favor
cubro a miña desnudez
co esplendor
esta desdita de non ter “ser”
coma ao revés das criaturas
e podo pensar encámbeo
en vislumbrar a conciencia
demasiado humano
para saber que non é unha pregunta
senón unha resposta
sei declaralo que persigo
por que non é o pensamento
é a acción,
a naturalidade da esixencia
do lugar exacto
que non esta no demos
nin nas cláusulas, nin nos teoremas
esta na cesación
de xerar o gratuíto o inhumano,
para aceptarse ser mendigos
con tódolos erros do home no peto.

tánatos.

rápido é o teu traballo
cando resistir é todo
para reducir a unha milésima
este tormento.
na túa man a tea acendida
afasta a néboa para vela noite
e sortear cal dos dous
ides a levarme
ninguén morre voluntariamente
se non é nun mesmo
delicado Tánatos
quen pode falar de vitoria
cando resistir é todo
non llo digas a naide
ai algo máis que a unión profana
quen pode pasar por alto
esta chantaxe
como podería ausentarme
considerarme superfluo
esta vergonza a medias,
este medo
non hai ningunha razón
para aceptalo a escuras
o que aparece desaparece
e a fame que devora non sacia
para cometerme a min esta traizón
non teño ningunha certeza
volver ao punto de partida
no meu corpo
onde a sangue imparábel bombea
para ser cazado in fraganti
outra vez condenado e preso
por non pagar esta cuota
as bolboretas tíranse ás chamas
despois de perdido ó método
rápido é o teu traballo,Tánatos
afasta a noite
e déixame velas Moiras
voar polos prados
onde esta perfidia se perde.