vira.

un novo mundo porfiaba
no que a liberdade non fora
unha desculpa para non vivila
mil veces feita
unha cómoda derrota
índose polo funil abaixo
debuxado nun caderno
dun colexio de monxas
onde as tradicións son perennes
e o ollo de Deus un sol triangular
que quenta as mans dos que rezan
e tece unha coroa de dagas perfectas
que se cravan solemnes
dende un ceo de papel caendo
enriba dun efebo
que navega coas súas mans
polo seu corpo ata o naufraxio
nunha barca chea de adeuses
para regalarllos á Morte
que ansiosa por recibilos
cos seus dedos adorna a súa fronte
e esboza na palma da súa man
un ancora e unha rede chea de sortes
il escravo do seu destino
ponse nos seus brazos para que o durma
mentres o vai enloitando
a súa alma obedece
reflexada no argazo que leva a auga
baixo ela un torbellino
vaise a vida toda na corrente
non se ergue mais que o tacto
planeando nesta illa deserta
no medio das súas pernas
habitadas por prateados peixes.