fado.

Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Ela estaba de camiño
Cando chegou onde min
Miroume e dinme conta de que eu
era unha barca á deriva
Tropezando no espigón que eran os seus pes
Un anaco de pan reseso
Dentro da miña gabardina
É o único que me queda, dixo
E eu respondín:
Que é iso comparado con todo o salitre
Despois mirei ao ceo
E caeu unha gaivota fría e muda
Ela era o acantilado.

Sobre a ponte iamos en cortexo
Un chofer famento
Un carro co canto agudo
O meu pai nunha caixa morto
E eu mirando a dous namorados
Que ao noso paso dábanse un beizo
As ondas do mar lambendo nas rochas
A terra a man aberta caendo na caixa
Os cipreses deixándose levar as miñas costas.

Ao meu pai encurvouno o estaleiro,
As sentinas, as caldeiras e tanto soldar
Pero a súa verdadeira loita
Cando o veu todo perdido
Foi contra os corvos do milleiral
Unha noite que estaba eu a ler
Nun libro do roupeiro de probes
Veu onde min coma un raio
E berroume:
Déixate de lerias e vaites fora
A espantalo diaño!
Despois deume unha vara
Da que penduraba unha lata.
Movendo aquel instrumento
Tívome entre o millo ate o amecer.
Meu pai xa daquela non tiña remedio.

Dende aquí pódense ouvir
As ondas do mar lambendo
Os piares da ponte
A terra a puñados
Desgarrándose enriba da caixa
E os cipreses caendo nas miñas costas.
Meu pai ia ao estaleiro
A quentar as chapas de aceiro co seu alento
E a hora do bocadillo
Darlle un trago á botella
Cravando á súa mirada no ollo de boi
Que daba as grúas paradas
Como obreiros colgados
Sobre o dique de abrigo.
Ela deixounos
Dixo que viña agora
Que saia un intre a por pan.
Moito chorou de tanto que chorou
Dicían que ao meu pai
Encolleralle a faciana
Dende aquela quedou só como un can
Só trazando co seu dedo no espazo
viaxes imaxinarias nun mapa xeográfico.
Esperando o un polo outro
E os dous por ela
Eu chegaba despois de xogala ruína que nos quedaba as cartas
Escorado da travesía
Como escupido das entrañas dunha balea
Arroxado contra a porta como un coitelo
E mentres íame descravando
Viña el por min
Logo abríame i eu entraba
Calaba eu e esperaba o seu discurso con ansia
Pero sen darllo a entender
El achegábase a min como quen ten reparo
Cada dia que pasa: dicíame á o ouvido
Teño máis frío
Ti quéresme verdade
E arrastrando as silabas deixábaas caer enriba de min
Para dicirme sinalando no mapa
Fai un anaco estiven....................................
Logo como un desmaio
Tendíase e quedaba durmido naquel colchón
Que era unha “u” famenta
Sobre unhas táboas de castaño vencidas
Fora ao lonxe podíase ver dende o mainel
Os brelos das luces das casas chiscándome os ollos
Os ladridos dos cans retumbar
No ventre da noite
Famentos coma min do dia que estaba por vir
O porto dende alí parecía un coitelo prateado
Que atravesaba a ria.
Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Cando cheguei onde ela
Estaba a carón da mortalla
sacando nunha folla envolta un anaco de pan
Para poñerllo na súa man Inerte, mórbida e fría.

Pola ponte pasaba o cortexo
O meu pai morto
O dia enloitado chovendo
En mala hora finando os pasos
Camiño do cemiterio.
As ondas da mar lambendo os piares da ponte
Os cipreses sobre nos caendo.