medea.

quixera non saber escribir
levar enriba a pel dun animal
e abalanzarme
sobre das partes podentes
das cousas
para logo en paz
entregarme ao meu liberto
arroxar de min a miña impudicia
cazar para preceder á relixión
posuír a virtude
para dominar esta ira
e cego como un salvaxe amar
como cando non vemos o que facemos
nin o tardío arrepentimento
para levalo tanto tempo ás costas
para adorar un sarcasmo
onde esta Médea!
dime que é máis que unha pintura
un fresco na parede que se vai esvaecendo
para debaixo da súa túnica vernos
cando nenos xogando ás chucas
mentres ela rega a semente
que en min floración invencible medra
que aínda non podéndose ver
ninguén pode detela
e vai arrastrando todo consigo
tomando pulo nesta feliz loucura
que inflama as vísceras todas
e a compaña humana aborrece
para a que non hai peirao nin abrigo
onde a dor e o amor incansábeis bailan
sobre un chan de pensamentos
pechados en cada recadro das lousas
que á tempestade anteceden
un ourive de amas de cría
que nos meus ollos se asoman
para precipitarse
ao destino de tódalas cousas.