san fins.

alá enriba en san fins

pasa unha labazada de aire

que manda Céfiro

mentres ollas

un mundo moi pequeno

que decide aproveitar un soprido

para acender cacharelas

fachos que sinalan

lindes parroquiais

ordenados por un díxome-díxome

que parece que non ten fin

abaixo nunha carballeira

o anhelo nada substitúe

e ante a mirada das bestas

median coa escuridade os pais

que levados polos seus fillos

tecen palabras de néboa

ordenadas por un dicidor

ata abandonar as súas entrañas

e ser entre o manto follas

para darlle de manter ás árbores.

 

 

a polemos.

 

tes que poñerlle un nome,

deus, paz, progreso, un nobre motivo

a liberdade

unha gran mentira

tes que darlle un fin político

para fixar os seus limites e condicións

que a poder ser antes de declarala

xa estes facéndoa

tes que apelar á lei do mercado

gastar as armas existentes

para poder vender outras novas

á guerra tes que poñerlle

unha data de caducidade

antes de que resulte absurda

antes de que resulte allea

tes que cegar ao corazón

para soportar

todos os seus danos colaterais

a brutalidade física e psicolóxica

todos os dereitos humanos

debaixo das montañas de entullo

da industria armamentística

todos os sangues inocentes

para beneficio das elites

xa chega!

desta quietude absoluta

a guerra se mira sen horror

como se non foras con ela

vítima e verdugo

quedan detidos para amedrentarse

séculos e séculos

mirando de fronte outra vez a Aquiles

armado ata os dentes

sen ningún escrúpulo

roubando para el a Briseida

ata cando a guerra e súa insaciable cólera

deshumanizada e de ira chea.

 

 

overtone.

 

cando chamo ao ceo

non para falarlle

nin pedirlle nada sequera

ou deter as nubes de medo

que como ás axitadas

de anacos de sal azulada

sobrevoan a miña cabeza

cando chamo ao ceo

e quedo mirándoo

agarímame os bordes da cara

un sol perverso

que bate no meu espello

nas miñas mans

afogase un barco de papel

nas bágoas dun fiel mariñeiro

cando o chamo

non é por falarnos

senón polo desexo de facelo.

 

rubicón .

 

agora que dediquei a miña vida

a abafarme en cada paso

como a hedra que abraza a cortiza

como as promesas descalzas

chove en min dentro

agora que dediquei a miña vida

a negarme a min en cada momento

ningún camiño quixen rematar

para non volvelo a desandar

e estas flores que abrazo morto de frío

choran por non pedirlles permiso

antes de cortalas

para seren o meu abrigo

agora que hai rúas desertas

para berrar para chorar

para pelexar polo que che doe

para transitar

para abrazarse á palabra ardente

agora que empequenecéchedes a poesía

e con ela todo o que desaparece.

 

 

santos.

 

rameira e desagradecida morte

que te esgana

entre vómitos e náuseas

so de mirala

tan fría e sen piedade

que ata os santos prefiren

que os lamba unha serpe

sempre será a maior tristura

que encha a túa gorxa

un fedor pestilente

que de súpeto asalta

ao teu entendemento

para berrarte áspero  

que eres infinitamente cero

unha quietude que te aterra

ninguén de alí volve

pasou a hora e

o tempo e o corpo quedan inertes

non hai despedida nin ata sempre

non se lle abren as pálpebras

por moito que o implores

que ata os santos

prefiren nunha noite de temporal

cheiña de ollos en vela dos cormoráns

subir ao faro de Prior de xeonllos

abaixo desguedellándose a mar

despois de pasar por Santa Comba

acendendo unha candea á noite

e  de camiño debullando nas doas

os cen réquiems.

perfidia.

 

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

o mundo ten presa

por ir a ningunha parte

está retido

no guiceiro da súa alma

unha man pérfida

dispara á liberdade

para normalizar

a inmensidade da inocencia

e todos os seus mártires

para que insistir na lírica

para que trazar unha elexía

tampouco quedan oracións

para purgar tanta culpa

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

e iso que a vida non dura nada

agás unhas poucas causas perdidas

imaxinar cada mañá

todo o que xa non volve

e sentarse a chorar á noite

para existir como se foramos

unha táboa, unha noz

ou a cor pintada nunha parede

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren.

 

 

nun minuto.

 

volvo encomezar

como o obxecto dun desexo

sen unir nin afastar

como

                                     a

                              caída

                      dunha

                       flor

                 que

             se

                  despide

                         do

                             seu

                                   talo

 

nunha vertixinosa sensación

algo semellante

a unha perplexidade

a unha dolorosa ilusión

para quen

non ten un anaco de terra

onde botar

os seus ternos froitos.