%20%E2%80%94%20Tuija%20Lindstr%C3%B6m.jpg)
pintas peixes enriba da táboa
entre burbullas turquesas
subindo
e baixando
entre augas de oxitocina
indo
e vindo
dun lado a outro dunha illa
de carbón de debuxo e sanguina
no medio quedos
seguen a medrar salgueiros
suspirando
polos que están cheos de bondade
na metade da folla
ir
e vir
sen esperar empatía
pasando desinteresados
parecen un fío
polos buracos xenerosos dun urdido.
o tempo te leva a onde non queres
e como se un golpe punzante
te dera no peito
agarraras entre dous dedos
a túa mínima vida
nunha tarde mediocre
no inferno
un mundo que bocexa
mentres ves a morte en directo
e optas por consumir
para esquecelo
sobor de todo o presente
sen nomealo
cun ricto feliz simpático sincero
alén da verdade
para seguir a deambular polo bordo
da ventá da túa conciencia
e si foras alguén
que puidera cambialo todo
ou polo menos ás vítimas
polos seus xenocidas
no tempo que agarras
a túa mínima vida
entre os teus dous dedos.
como os pensamentos que deciden
como as follas deixarse caer
o vento move as túas mans
como velas dun barco singrando
nun océano de palabras
palabras en silencio de palabras
unha gorxa que rompe
un cantil que para súa sorpresa
toma a iniciativa
e leva as follas que sobre el caen
augas abaixo á mar
as túas cellas son vencellos
apenas unha leve oración
que suca entre unha nube de silabas
para ir madurando
palabras que mastigas a culleradas
de palabras que se van trenzando
como cordas suspendidas
que xunto a ti forman un dindán.
alá enriba en san fins
pasa unha labazada de aire
que manda Céfiro
mentres ollas
un mundo moi pequeno
que decide aproveitar un soprido
para acender cacharelas
fachos que sinalan
lindes parroquiais
ordenados por un díxome-díxome
que parece que non ten fin
abaixo nunha carballeira
o anhelo nada substitúe
e ante a mirada das bestas
median coa escuridade os pais
que levados polos seus fillos
tecen palabras de néboa
ordenadas por un dicidor
ata abandonar as súas entrañas
e ser entre o manto follas
para darlle de manter ás árbores.
tes que poñerlle un nome,
deus, paz, progreso, un nobre motivo
a liberdade
unha gran mentira
tes que darlle un fin político
para fixar os seus limites e condicións
que a poder ser antes de declarala
xa estes facéndoa
tes que apelar á lei do mercado
gastar as armas existentes
para poder vender outras novas
á guerra tes que poñerlle
unha data de caducidade
antes de que resulte absurda
antes de que resulte allea
tes que cegar ao corazón
para soportar
todos os seus danos colaterais
a brutalidade física e psicolóxica
todos os dereitos humanos
debaixo das montañas de entullo
da industria armamentística
todos os sangues inocentes
para beneficio das elites
xa chega!
desta quietude absoluta
a guerra se mira sen horror
como se non foras con ela
vítima e verdugo
quedan detidos para amedrentarse
séculos e séculos
mirando de fronte outra vez a Aquiles
armado ata os dentes
sen ningún escrúpulo
roubando para el a Briseida
ata cando a guerra e súa insaciable cólera
deshumanizada e de ira chea.
cando chamo ao ceo
non para falarlle
nin pedirlle nada sequera
ou deter as nubes de medo
que como ás axitadas
de anacos de sal azulada
sobrevoan a miña cabeza
cando chamo ao ceo
e quedo mirándoo
agarímame os bordes da cara
un sol perverso
que bate no meu espello
nas miñas mans
afogase un barco de papel
nas bágoas dun fiel mariñeiro
cando o chamo
non é por falarnos
senón polo desexo de facelo.
%20,%20Jean%20Vigo%20,%201933..webp)
agora que dediquei a miña vida
a abafarme en cada paso
como a hedra que abraza a cortiza
como as promesas descalzas
chove en min dentro
agora que dediquei a miña vida
a negarme a min en cada momento
ningún camiño quixen rematar
para non volvelo a desandar
e estas flores que abrazo morto de frío
choran por non pedirlles permiso
antes de cortalas
para seren o meu abrigo
agora que hai rúas desertas
para berrar para chorar
para pelexar polo que che doe
para transitar
para abrazarse á palabra ardente
agora que empequenecéchedes a poesía
e con ela todo o que desaparece.
