cristiñade.

o vagar deixouno todo

mentres o san martiño

parece aloulado

e unha alfombra

intacta que tece o outono

consola co seu perfume

a terra de cristiñade

de ortodoxas néboas

río enriba en lene alzado

ata onde empeza o mundo

sublime e ceibe

as imperfectas alegrías

que tingue o corpo

o fedor da fame

un apetito perfecto

na memoria

como a terra fumegante

mirando apiadada

ao ceo húmido chuvioso

que lava a pel da cepa vella

mentres sen tempo

conversa coas súas  follas mortas

unha alfombra que tece o outono

para falar da ebriedade

antes de saciarse dela

non é alimento senón vertixe

a ebriedade da terra

e tódolos seres que transitan

debaixo do seu manto

que non é so o seu camiño

senón saciar a súa fame

tódolos días cando remata a tarde

na terra de cristiñade

as pedras dos muros antigos

apáganse

para gardar un pouco de vós

o voso verdadeiro abecedario

que agora deletrean os corvos

nas polas das árbores

mentres van pasando debaixo

as vosas almas espidas

para saudar á ausencia

nas lívidas noites

esvarando os seus pés figurados

no musgo dos estreitos camiños

escoita!

onde vai a antorcha

onde vai a antorcha

e a luz que vos guiaba.