díxolle:
toma toda a terra nas túas
mans
e el quedou calado
para logo mirar con arrepío
e nomear a súa apatía
a nostálxica mirada do
político
perdida nas fachadas
das vellas pensións de transeúntes
dos arrabaldes das cidades
para amar aos homes
canto máis miserentos máis
belidos
canto máis belidos máis covardes
unha canción convertida nun
drama
tódolos instantes fuxidos
todo o progreso truncado
tódalas formas de producir
o fedor que apesta á falta de
prosperidade
todo o que impide dicir
vosoutros
todo o que fai aos homes
inimigos de si mesmos
todo o que nos fai repetilo
pasado
aprazalo tempo
para converter as peores covardías
o pobre aborrecer
do novo político
a súa división coa realidade
a incomprensión perpetua
da súa pertenza á súa crase
social
para poder amar aos homes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario