luns, 26 de febreiro de 2018

inválidos.



cando raie o día
podedes seguir mandándome
un inútil recado
ou un ramallo de nonmesquezas
tecer unhas pesadas trenzas
para levar na cabeza
para meditala distancia
que entre vós e eu queda
para non quitarme
de enriba este peso
para seguir malvivindo
estes derradeiros días
cando raie o día
que me fai estar ausente
de tódalas delicias
quen nos recoñecera mañá
se non é a alma da poesía
co seu cálido éter
cando caian os canastros
voltara a vir á nosa memoria
a semente que garda algo de nós
e fartos de ser submisos
conforme ao falso amor
que profesades
nas paredes onde as vosas sombras
acougades
para que as alimente o aire
fartarémonos dunha gran mentira   
a falta de esperanza
para seguir mantendo
as nosas lacerías.


1 comentario:

Prodichia. dixo...

Encanto.....me encantó.