nicanor adeus.

alá con Rimbaud e Budelaire

coas almas da clase media

nun ceo por magoa capitalista

con anxos nerudianos

so cambiando os decorados

para ser o mesmo momo

servíndovos en pratos finos

os delicados friames dos poetas

para non perturbar

os vosos amortallados corpos

xa non hai que lembrar as tradicións

como ti dicías

son tíckets e boletos de feira

xa pouco o nada importa

non é que non se poda dicir

é que non se di nada

en falso vivimos é certo

neste modelo absurdo

aquí abaixo

neste mundiño cheo de mascaróns

que nin denuncia nin esperanza deixan

nin cren nin din nada

por mais que escribir tentan

senón os seus cínicos artificios

coas súas solemnes fachendas

deixádeme rir!

mascullan entre eles

as súas boubas poéticas

para pasar a posteridade breve

sen conduta

sen cambiar modos de ver o mundo

salvadores de todo prexuízo

sen cambiar unha soa letra

non se pon nada que non se deba

pois non entra nos seus dous minutos de grandeza

esta ben así!

non hai salvación nin se quere

para o resto dos mortais

mentres alá arriba vós degustades

as virtudes da morte e os friames

permitídeme

que aínda que non teño velas

para este enterro

rir como un antipoeta

acaso vivir no caos

entre tanta fame e miseria

é crer que non xira a terra?.