na hora do solpor
a porta da casa se abriu
para deixar entrar aos nenos
que viñan da escola
e logo pechábase
para que non entrara co aire
o meigallo
e poder erguerse antes do amañecer
cando o galo cantaba
despois de mirar dende a xanela
a faciana da aldea
citábame coa xeada
ao outro lado da casa
instruínme en literaturas mortas
e busquei coma un indixente
tódalas amizades que non topei
en troques
so conservo un ancora tatuada
unha noite no meu brazo
despois de regalar o meu barco
e saír ebrio na procura do sol
que quecía a pel
que asomaba dende os buracos
da miña vella blusa
a violenta razón do orgullo.
3 comentarios:
Era hora. Cada vez mais tarde cada vez mais fondo e violento orgullo. Boa singradura, pola ancora digo. Apertas.
eu coñecin tamén a un mariñeiro ca súa áncora tatuada. Decìama ó oido :Ti eres a miña serea e eu son o teu capitán.
pero xa sabedes como é a historia dos mariñeiros , os amores , os portos, os cantos de sereas.....dende aquela polas miñas venas corre salitre e añoro a ancla tatuada e os ollos verdes cando camiño polos portos
No dejes nunca que ni el orgullo, ni nada, ni siquiera nadie, haga que te olvides de esas "PERSONAS" que aun en la distancia , estan a tu lado.
Ya que quizas el dia que tu las recuerdes sea tarde.
Llevalas tatuadas como ese, "Ancora"
Publicar un comentario