invadidos.

cando ofreciamos os congros aos deuses

as alegrías transpirábanse no sol acendido

os animais eran arteluxios de leis

que convivían cos seus froitos

nós preguntabámoslle ao vento

eramos antes de ser

e esperabamos ao inverno

para falar das cousas máis importantes

como repoboar as nubes

ou subir ao ceo por un raio de luz

beber a sede de outro

aprender teoloxía nas ás das bolboretas

nas coplas dos arroios

nas risas das follas das árbores

cando as move unha leve brisa

para levalos nas nosas breves fuxidas

antes de volver a espertar de novo

despois deste camiño de obstáculos

bordado nos nosos traxes humanos

na nosa denude nun súbito abrazo

sen aroma

cando ofreciamos congro aos deuses

eramos felices

por que non tiñamos necesidade de selo

nin a conciencia de que nos foi roubada

a vida era máis bela do que agora

outros nos permiten

como un froito que se nega a morrer

sen madurar sen poder facer doazón

que vive na súa perpetua magoa

e non se pode ofrecer.