sortilexio.

non desexaba mirarte

e collín un libro para ocultarme

ata topar cun punto e aparte

sortilexio

imaxinei cun día o interpretaría todo

despois de poder saltar

cara o inicio do seguinte paragrafo

alcei a vista

como quen quere saltar un obstáculo

ou rematar con tanta torpeza

e funme contra unha letra de pedra

a quen tiña que humillar

para seguir adiante

non desexaba mirarte

sortilexio

era alí onde morría o mito

e baleiraba todo o libro de contido

algo así como a simplicidade da vida

non estou seguro

de levar tódalas letras comigo

nin de coñecelas todas

nin que en cada silencio

proxéctese a sombra da agulla do reloxo

sen ter en conta o ángulo de inclinación

non hai traxes para disimular a dor

e eu caín enfermo

afastado da certeza

non basta ter recordos

eu non penso no medo vou onde el

liquidando tódalas existencias

cando chegue o verán os días serán adultos

e inventaremos as palabras máis doces

as que nunca foron amadas.