non é certo co traballo afogue
ás noites durmo o xusto
para saír pola ventá
e poñerme a andar pola estrada
na busqueda do éxtase
vou sen esforzo
a dor presente achegase dende atrás
e non parece unha desculpa
para non seguir cara adiante
dóeme o estómago
hoxe podiamos coñecernos
ás noites durmo o xusto
para saír pola ventá
ao final desta estrada
hai unha morea de especuladores
de barra en barra
movéndose coma monecos
na pista de baile
e non podemos decaer
aínda sabendo
que tódolos pensamentos das nosas vidas
non rozan ás súas almas
é marabilloso traballar tanto
incluso ata deixar de ser
retraso canto podo a hora de deitarme
para saír pola ventá
e poñerme a andar pola estrada
na busqueda decrecente do éxtase
algo que sei que nunca toparei
como unha obsesión enervante
que remata nunha doce angustia
día tras día
o silencio da noite
ven a min coma unha fermosa melodía
que retumba coma un eco
na miña ventá
que se transforma en fuga
como un mortal frenesí
sen esforzo
na busqueda do éxtase.
2 comentarios:
Ayer iba por Coiro y sin pensarlo, algo me llevó hacia la iglesia. Allí había una persona que me llamó mucho la atención y decidí acercarme a ella y saludarla y así fué.
El caso es que estaba leyendo un poema de este blog, "Papaventos" y desde aqui quiero felicitarle nunca había leido nada parecido.
Y si me lo permite decirle a ella que volveré por allí, ya que se fué y no me dijo su nombre.
Salud.
Abreu.
Abreu : Podiamos quedar todas en Coiro cun papaventos e dar unha misa por el (xa sabes) como se morrera. Un biquiño.
Publicar un comentario