cando poderemos coñecernos
sen darnos conta de elo
nesta vida de mudos recordos
e ansiedades idas
cando poderemos coñecernos
nas sucesivas vidas
a alma esquece á morte e vaise
a súa esencia enche os xardíns
da noite
ata manifestarse de novo
o recordo da mirada me atormenta
ao deixarme vela no regato
que baixa a modo pola veiga
este amañecer frío e interminable
nunha fráxil aparición
que esfumase en bastas tebras
pasmado
serei eu quen pasa polo camiño
o unha imaxe do que fun
noutra existencia antes desta
son eu o que mira
ou é outra mirada idéntica
cando podamos coñecernos
entre silenciosas sombras
sen medo a que se esvaezan
guiados nesta viaxe
de mudos recordos e ansiedades idas
fálame fálame para que eu saber
para que a alma saiba.
1 comentario:
Con solo mirarme, me liberas.
Aunque yo me haya cerrado como un puño, siempre abres, pètalo tras pètalo mi ser, como la primavera abre con un toque diestro y misterioso su primera rosa.
Ignoro tú destreza para cerrar y abrir pero, cierto es que, algo me dice que la voz de tus ojos es más profunda que todas las rosas....
Nadie, ni siquiera la lluvia
tiene manos tan suaves.
16.12.2007
Publicar un comentario