covardes.

1.

coma obedientes prisioneiros
plantades flores
nos campos ermos
para que as pisen
os que vos alimentan
e abastecen
en vez de ser vos
os vosos propios amos
elexichedes ter moitos
para xamais liberarvos.

non escoitades nin ouvides
só os vosos propios enganos
cada vez que calades
morre con vos a dignidade
cada vez que consentides
sodes de toda inxustiza
os seus cómplices.

non mirades á cara
covardes
pois así nada vos compromete.

dades noxo
deambulando como fantasmas
polas rúas de cangas
estades por todas partes
nin soportades o mal
nin de acadar sodes capaces
o ben que decides soñar.

2.

ei de tirarlle pedras á lúa
para espantar todo este sufrir
mentres as nubes levan
tódolos meus anhelos
a golpes no peito.

escoito voces que veñen de lonxe
cabalgando no vento
son os vosos vendedores
que con eles traen o veleno
que toda ilusión de ser
a podrece.

tan pronto a lúa
me devolva tódalas pedras
que lle tirei
enterrarei baixo elas
toda esperanza
de que tan só unha das vosas flores
medre.

matachedesme tódalas noites
asasinos
o voso traxe de gala
e a morte.