vira.

un novo mundo porfiaba
no que a liberdade non fora
unha desculpa para non vivila
mil veces feita
unha cómoda derrota
índose polo funil abaixo
debuxado nun caderno
dun colexio de monxas
onde as tradicións son perennes
e o ollo de Deus un sol triangular
que quenta as mans dos que rezan
e tece unha coroa de dagas perfectas
que se cravan solemnes
dende un ceo de papel caendo
enriba dun efebo
que navega coas súas mans
polo seu corpo ata o naufraxio
nunha barca chea de adeuses
para regalarllos á Morte
que ansiosa por recibilos
cos seus dedos adorna a súa fronte
e esboza na palma da súa man
un ancora e unha rede chea de sortes
il escravo do seu destino
ponse nos seus brazos para que o durma
mentres o vai enloitando
a súa alma obedece
reflexada no argazo que leva a auga
baixo ela un torbellino
vaise a vida toda na corrente
non se ergue mais que o tacto
planeando nesta illa deserta
no medio das súas pernas
habitadas por prateados peixes.

parvo.

detrás dun home hai un obxecto
antigo e sen amorear roto e sen valor
é unha saia de muller onde guarecerse
ata que des amaine o tempo
un dia de cumpríanos sen cumprir
un ano novo que segue sendo vello
detrás dun home ai a pose dun home
salvándose polos pelos dos cascallos
e finxindo un sobresalto
para dicirlle a todo o mundo:
non é nada home
agora que veña un rinoceronte
e crave o seu corno no meu peito
que morre el que eu non morro
detrás dun home hai unha lección mal aprendida
un ser distraído que vaise co primeiro cascabel
pois un home pensa que só os homes coma el
van ao ceo aínda que lle estrañe
pero de momento esa viaxe quédalle lonxe
detrás dun home hai unha sombra de espera
moi longa que lle chama dimensión
por que a diferenza co resto un home é un home
para non parecerse a ninguén
para cazar e ser cazado
para darse a razón sen escoitarse
ofrecer tódalas iniquidades que provoca
e xustificar ao sistema que o alimenta
pola permanencia hexemónico do seu estatus
homes co bandullo cheo aínda sendo esmirrados
co sobaco cheirando a cebola, sen cabeza
rápidos e expertos en voar enriba dunha mosca
para logo ir chorar onde non os vexan
como un gran xerarca que descoñece o termo afecto
para amar tódalas noites
un torso de mármore soberbio.

fado.

Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Ela estaba de camiño
Cando chegou onde min
Miroume e dinme conta de que eu
era unha barca á deriva
Tropezando no espigón que eran os seus pes
Un anaco de pan reseso
Dentro da miña gabardina
É o único que me queda, dixo
E eu respondín:
Que é iso comparado con todo o salitre
Despois mirei ao ceo
E caeu unha gaivota fría e muda
Ela era o acantilado.

Sobre a ponte iamos en cortexo
Un chofer famento
Un carro co canto agudo
O meu pai nunha caixa morto
E eu mirando a dous namorados
Que ao noso paso dábanse un beizo
As ondas do mar lambendo nas rochas
A terra a man aberta caendo na caixa
Os cipreses deixándose levar as miñas costas.

Ao meu pai encurvouno o estaleiro,
As sentinas, as caldeiras e tanto soldar
Pero a súa verdadeira loita
Cando o veu todo perdido
Foi contra os corvos do milleiral
Unha noite que estaba eu a ler
Nun libro do roupeiro de probes
Veu onde min coma un raio
E berroume:
Déixate de lerias e vaites fora
A espantalo diaño!
Despois deume unha vara
Da que penduraba unha lata.
Movendo aquel instrumento
Tívome entre o millo ate o amecer.
Meu pai xa daquela non tiña remedio.

Dende aquí pódense ouvir
As ondas do mar lambendo
Os piares da ponte
A terra a puñados
Desgarrándose enriba da caixa
E os cipreses caendo nas miñas costas.
Meu pai ia ao estaleiro
A quentar as chapas de aceiro co seu alento
E a hora do bocadillo
Darlle un trago á botella
Cravando á súa mirada no ollo de boi
Que daba as grúas paradas
Como obreiros colgados
Sobre o dique de abrigo.
Ela deixounos
Dixo que viña agora
Que saia un intre a por pan.
Moito chorou de tanto que chorou
Dicían que ao meu pai
Encolleralle a faciana
Dende aquela quedou só como un can
Só trazando co seu dedo no espazo
viaxes imaxinarias nun mapa xeográfico.
Esperando o un polo outro
E os dous por ela
Eu chegaba despois de xogala ruína que nos quedaba as cartas
Escorado da travesía
Como escupido das entrañas dunha balea
Arroxado contra a porta como un coitelo
E mentres íame descravando
Viña el por min
Logo abríame i eu entraba
Calaba eu e esperaba o seu discurso con ansia
Pero sen darllo a entender
El achegábase a min como quen ten reparo
Cada dia que pasa: dicíame á o ouvido
Teño máis frío
Ti quéresme verdade
E arrastrando as silabas deixábaas caer enriba de min
Para dicirme sinalando no mapa
Fai un anaco estiven....................................
Logo como un desmaio
Tendíase e quedaba durmido naquel colchón
Que era unha “u” famenta
Sobre unhas táboas de castaño vencidas
Fora ao lonxe podíase ver dende o mainel
Os brelos das luces das casas chiscándome os ollos
Os ladridos dos cans retumbar
No ventre da noite
Famentos coma min do dia que estaba por vir
O porto dende alí parecía un coitelo prateado
Que atravesaba a ria.
Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Cando cheguei onde ela
Estaba a carón da mortalla
sacando nunha folla envolta un anaco de pan
Para poñerllo na súa man Inerte, mórbida e fría.

Pola ponte pasaba o cortexo
O meu pai morto
O dia enloitado chovendo
En mala hora finando os pasos
Camiño do cemiterio.
As ondas da mar lambendo os piares da ponte
Os cipreses sobre nos caendo.