xaponeses

xaponeses!, xaponeses! o panciño universal!

vigo era........pais, fillos, futuro, traballo e industria
e ela alí maxestosa dende o outeiro mirando á ría
amasando nas súas entrañas seres con fariña
que entretiñan os seus dentes con pan negro,
o branco deixalo para os ricos!
xaponeses!, xaponeses! pan de luxo a un prezo corrente!
ceres pasea sola e en silenzo
polas ruínas da panificadora alí na falperra
deixando tendido a Jason e xa morto Plutón
raptada a abundancia e os dons
o pan pisoteado e deixado podrecer polas ideas
homes que son lobos sen fame, matar por matar
xaponeses!, xaponeses! o panciño universal!
ocupado o seu vacio pola inmoralidade humana
detense a noite e conmovese pola dor do pan furtado
amorriñando a muiñada o amasado
e o arrecendo que o vento levaba por toda a cidade
fermentando a liberdade dos seres
recen chegados do inferno á hora do crepúsculo
xaponeses!, xaponeses! pan de luxo a un prezo corrente!
os silos aínda esperando cheos de fariña
ser convertidos polo olvido
ceres na panificadora desvalixada, incendiada, ocupada ,
desolada, especulada e soa
facendo xa oitenta e cinco anos na falperra
cando o rei alfonso dicía pola radio dun día calquera:
aquí me colocaron y aquí tengo que seguir
e o noso alfonso publicaba “cousas” e entraba na real academia
xaponeses!, xaponeses! o panciño universal.
cámbiastenos o pan polo infortunio
para alimentarvos vos e deixarnos as codias
que nos de fame xa vivimos sempre
pois todos, ricos, medianos e probes
poden comer pan de luxo a un prezo de pan corrente.

(xaponeses era un tipo de pan que comercializaba a panificadora de vigo ai oitenta e cinco anos e na súa propaganda dicía a lenda deste poema).

ánimo

sabelo que?. unha mirada chega
para acrecentala saudade
nun renglon insensato
e afogalas palabras a prazos
neste presente imperfecto
neste aire que se respira
baixo un tellado de monosílabos
onde tendidas dun cordel
secan nun sudario as grafías
alto!
todo remata cando comeza
a liña seguida
un puñado de letras da ausencia
un aceno de ánimo
un cabalgamento abrupto
unha mancha caligráfica
na corda froxa,
un susto
que arremete contra o corazón
en repouso
e o axita ata bombear tinta
non queda máis que
cravar na palma da man,
na conciencia
a punta da pluma que escribe
como antídoto contra a alerxia poética
dor, delirio
unha apóstrofe
nesta veiga de linguas mortas.

carta

Querido Enrique :

Douche a benvida ao meu novo correo.
Este foi creado expresamente para o desenfreo e a paseón cibernética, a adaptación aos tempos, renovarse o morrer é a razón de ser de esta falsa rosa gótica, tan falsa como a comunicación cibérnetica, sen calor, sen olor, sen miradas pícaras, chispeastes ,asasinas o desafiantes, sen módulos de voz, sen tons, nin fusas, nin semifusas.....tan só a soedade verdana da grafía no seu impulso dactilar.
Tempos modernos, tempos novos que obrigan a competir, .....a demostrar de continuo a túa competencia e a túa valía....., a túa posta en escena mundana,....a túa competencia sexual,....os teus atractivos femininos....os teus misterios...a túa simpatía e frescura xuvenil -pese a quen pese . Todo elo nunha rede que atrápanos como peixes que cedo serán capturados , subastados para logo ser vendidos nas prazas dos pobos. Unha venta que debe de ser precipitada , a mercancía perde frescura enseguida, as gallas ennegrecen , os ollos amortecen. O fedor ameaza ao cheiro cibernáutico.
Imaxínome a túa sorpresa.
Farta xa de ver saír de continuo mortos do armario, decido ser mais orixinal e meterme dentro da torta de cúmpranos para cantar ao Marylin o de "feliz cúmpranos...."
Gustaríame desfrutar as meles da pasión cibernética, emocionarme abrindo correos, tremerme os beizos mentres leo, abrir o ordenador e voar inconscente en busca da mensaxe.....¡como te amo meu pequeno correo!, ¡como te sinto meu doce yahoo!, como te acaricio Verdana, Tahona, Arial...conéctate á miña rede , axúntame no teu arquivo, priorízame na túa bandexa de entrada, ......no me condes ao teu spam.
priorízame
conéctame
usa as túas ferramentas
engádeme a favoritos
non arquives o meu cheiro
non borres o meu sorriso
non mandes á papeleira o desexo
escribe o noso amor con faltas de ortografía, e eu.........
escribirei o teu nome na sede de microsoft e pronunciarei o teu nome tantas veces como centavos ten a fortuna de Gates, ao mesmo tempo acariciarei os teus beizos e abrirei o meu arroio seco para que o teu “píaro” Nilo regue os meus muslos e o deserto fágase fértil, xurda o edén, a vida, o gozo, o pracer, a música, a poesía, a beleza....o amor.

FIN...da carta dunha amada a un amante descortés.