rameira e desagradecida morte
que te esgana
entre vómitos e náuseas
so de mirala
tan fría e sen piedade
que ata os santos prefiren
que os lamba unha serpe
sempre será a maior tristura
que encha a túa gorxa
un fedor pestilente
que de súpeto asalta
ao teu entendemento
para berrarte áspero
que eres infinitamente cero
unha quietude que te aterra
ninguén de alí volve
pasou a hora e
o tempo e o corpo quedan inertes
non hai despedida nin ata sempre
non se lle abren as pálpebras
por moito que o implores
que ata os santos
prefiren nunha noite de temporal
cheiña de ollos en vela dos cormoráns
subir ao faro de Prior de xeonllos
abaixo desguedellándose a mar
despois de pasar por Santa Comba
acendendo unha candea á noite
e de camiño debullando
nas doas
os cen réquiems.
