Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
vexetais abúlicos
toman un café ao teu lado
vas convidalos ti
por non fartarte
mentres saen da letarxia
á luz do día
e non topan senón palabras
bordadas nun escapulario
por que sábenlles a pouco
todas as marabillas
que miran os seus ollos
un espazo que dentro deles
non está
e no seu sitio
medra unha cunca difícil de colmar .
