teño o fervor que aperto
contra min
e un manto de musgo
mirarte a ti
como ti me ves
noutro concepto marabilloso
nas metamorfoses
metade animais
metade pecado
tan grotesco coma benévolo
cando todo o que tes
cheira a algo
e parece que estamos ocupados
cando diminúen as voces
e enumeras todo o que es
para morder unha nube
que pasa
ou no olvido dos veciños
nunha estraña calma
nos ollos dos outros
sumidos na contemplación
eu son unha gárgola
que se impacienta
entre dragóns e demos
espidos e fríos
con ás e rabos
e grandes orellas
esperando á choiva
para botarte auga pola boca
despois dun consolo infinito
entre tantas quimeras
nun grande gurgullo gastrocéfalo
pola lingua que me
esculpiron.
Ningún comentario:
Publicar un comentario