esta mañá non é de ninguén
á miña beira durme unha ancora
eu cos ollos debuxo nubes no ceo
e o olor das flores cando suspiro
mándame ao sol que ilumine as mámoas
cheas de ollos negros e sombras lentas
e desvele o tacto dos meus dedos
rompendo a xeada do teu corpo
nesta morada de follas secas
cal tesouro roubado do prefacio dun libro
conta nun ábaco de landras
cantas veces as mans ó corazón petan
con forza
e declina na auga a sangue
que vai chegando ao río
tinguindo ás escamas dos peixes de atardeceres
adeus adeus
de presas e afogos de paisaxes indecisos
e no medio deles
reflexa como a luz nun espello
este goce ebrio que converte á miseria
nunha novicia branca e bela
embriagante como o máis doce viño
que so se pode beber mentres soñas.
