simulacro.

os corazóns non latexan
nas entre teas dos manequíns
as urbes son construcións
de días perdidos
de culturas asoadas
todo o que te espanta
é soportábel
non se fan discursos
mirando ás mans
só mirándoas
lemos para evitar lembrar
todo o que nos avergonza
estranxeiros das entrañas
da nosa nai
intoxicados de anguria
habitamos nunha casa
onde somos incapaces
de recoñecer os obxectos
postos nos andeis
a memoria é tan parecida
como as imaxes ás letras.