Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
%20%E2%80%94%20Tuija%20Lindstr%C3%B6m.jpg)
pintas peixes enriba da táboa
entre burbullas turquesas
subindo
e baixando
entre augas de oxitocina
indo
e vindo
dun lado a outro dunha illa
de carbón de debuxo e sanguina
no medio quedos
seguen a medrar salgueiros
suspirando
polos que están cheos de bondade
na metade da folla
ir
e vir
sen esperar empatía
pasando desinteresados
parecen un fío
polos buracos xenerosos dun urdido.
