Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
nos montes non hai
bibliotecas
e cando se vai a xente
as bestas preparan
os seus andeis
nos ocos dos carballos vellos
para gardar entre as cortizas
as súas utopías eternas
por que as bestas non falan
do que non son
tampouco do que non ven
nin do que pensan que viron
non len como si cresen no
que len
cando non len nada
as bestas
non falan nin len
repasan os sinónimos e antónimos
e os tres tipos de ortografía
nos montes non hai
bibliotecas.
