Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
non topo o seu nome
nin todos os motivos
polos que o destino
moi breve senta nesa laxe
sen marxe de error
cun diagrama nocturno na man
sen interface de admiración
alén que lle sabe a pouco
a amizade libre dos paxaros nocturnos
que foxen deixando abaixo a cinza mollada
para volver a fundar a súa comunidade
de miríficas aves de ollos incrédulos.
