santos.

 

rameira e desagradecida morte

que te esgana

entre vómitos e náuseas

so de mirala

tan fría e sen piedade

que ata os santos prefiren

que os lamba unha serpe

sempre será a maior tristura

que encha a túa gorxa

un fedor pestilente

que de súpeto asalta

ao teu entendemento

para berrarte áspero  

que eres infinitamente cero

unha quietude que te aterra

ninguén de alí volve

pasou a hora e

o tempo e o corpo quedan inertes

non hai despedida nin ata sempre

non se lle abren as pálpebras

por moito que o implores

que ata os santos

prefiren nunha noite de temporal

cheiña de ollos en vela dos cormoráns

subir ao faro de Prior de xeonllos

abaixo desguedellándose a mar

despois de pasar por Santa Comba

acendendo unha candea á noite

e  de camiño debullando nas doas

os cen réquiems.

perfidia.

 

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

o mundo ten presa

por ir a ningunha parte

está retido

no guiceiro da súa alma

unha man pérfida

dispara á liberdade

para normalizar

a inmensidade da inocencia

e todos os seus mártires

para que insistir na lírica

para que trazar unha elexía

tampouco quedan oracións

para purgar tanta culpa

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren

e iso que a vida non dura nada

agás unhas poucas causas perdidas

imaxinar cada mañá

todo o que xa non volve

e sentarse a chorar á noite

para existir como se foramos

unha táboa, unha noz

ou a cor pintada nunha parede

se a túa pregunta é

si se cumpren os desexos

non

nunca se cumpren.

 

 

nun minuto.

 

volvo encomezar

como o obxecto dun desexo

sen unir nin afastar

como

                                     a

                              caída

                      dunha

                       flor

                 que

             se

                  despide

                         do

                             seu

                                   talo

 

nunha vertixinosa sensación

algo semellante

a unha perplexidade

a unha dolorosa ilusión

para quen

non ten un anaco de terra

onde botar

os seus ternos froitos.

 

 

nos montes.

 

nos montes non hai bibliotecas

e cando se vai a xente

as bestas preparan

os seus andeis

nos ocos dos carballos vellos

para gardar entre as cortizas  

as súas utopías eternas

por que as bestas non falan

do que non son

tampouco do que non ven

nin do que pensan que viron

non len como si cresen no que len

cando non len nada

as bestas

non falan nin len 

repasan os sinónimos e antónimos

e os tres tipos de ortografía

nos montes non hai bibliotecas.

 

tao.

 

vexetais abúlicos

toman un café ao teu lado

vas convidalos ti

por non fartarte

mentres saen da letarxia

á luz do día

e non topan senón palabras

bordadas nun escapulario

por que sábenlles a pouco

todas as marabillas

que miran os seus ollos

un espazo que dentro deles  

non está

e no seu sitio

medra unha cunca difícil de colmar  .

 

 

inmóbil.

non topo o seu nome

nin todos os motivos

polos que o destino

moi breve senta nesa laxe

sen marxe de error

cun diagrama nocturno na man

sen interface de admiración

alén que lle sabe a pouco

a amizade libre dos paxaros nocturnos

que foxen deixando abaixo a cinza mollada

para volver a fundar a súa comunidade

de miríficas aves de ollos incrédulos.

villalta.

 

MODULACION DE ORFEU

Carexei na escuridade o teu cantar Eurídice
e o futuro devolveu o nome do meu propio arpexio.

Souben de ti por un can que xemeu manso
pola leve batedela do teu pé no río ao avanzares
e o ton ingrávido da luz no sangue
no momento de non poder ser xa quen son
senón a corda acróbata do desexo entre os meus dedos

Estaba o ar imposíbel tinxido en soños de paxaros
tal era a vontade de ascender as escalas das esferas
axudándonos só do propio timbre
medido contra o eco dos abismos

No teu andar pulsaba o corazón
E a idea loira do silencio te agardaba
con palabras sen esquinas
campo aberto a países encontrados
na redonda maravilla de si mesmos

A idea de nacer ao non morrer desde onde viñas
traía eu entre os compases dos meus pasos
percutidos sobre o ébano do tempo no violino:
o ritmo e a columna, o balanzo e o redemuíño
cara ao xogo da risa na Galiza liberada

Mas na Fisterra do mundo onde o mar nos esperaba
cegoume o ruído infernal roto en instantes
de motores, en cristais de cidades sen orixe
rotos, en tempo roto a melodía desde sempre
rota, as palabras desfeitas entre os dentes
rotos de tantos seres rotos de almas rotas
na paisaxe dun povo que por roto marchaba
co son roto das árvores nos ollos

A melodía, e non eu nen a dor nen a saudade
quixo volver sobre si mesma até onde estabas
serpe arrolada no murmullo contínuo deste vento
que arrasa e volve e destrúe e levanta no deserto
as súas moreas de olvido como triunfos xa vencidos

Ao fundo, ao fundo volvo eu a non perderte
e ser agora eu Eurídice outra vez para esperarte.

Luísa Villalta.