,%20Belgian.jpg)
o outono infinito
debuxa o fume no ceo
un xerro
de ocres flores
aman o sol
que asoma entre nubes
e cae diluído nunha copa
de cristal
onde beben os abellóns
un prado
un mar de herba
onde parecen nadar as bestas
para caer descansadas
como un abano aberto
rumiando
que necesitas para vivir?
unha tarde que remata
e xa amañece
as palabras que apenas quedan
un doce bico
mentres hai tempo
como antes
despois de todas as traizóns .
non xa non recollo a herba
non
so recollo penas
e as pouso nunha pedra
para que cando veña a escribenta
co seu canto as mude
no ceo voan faiscas
nunca tanto enguliu o lume
á sedentaria terra
sedentarias xentes
sedentarias ideas
por que todo o que miran os ollos
arde
todos os mundos neste mundo
arden
a flor a póla que non rompía o vento
a árbore que dende alá enriba
agochada entre as follas te miraba
agora non hai nada
tampouco a herba que recollía
non doe o que sempre se ten
e agora que non o teño .......
xa non recollo a herba
non
non medra na sedentaria terra
nas súas sedentarias xentes
nas súas sedentarias ideas
non.
esperta franco do carro
sobre o tapiz da túa cabeza
moisés do nilo
reino do altísimo e da gloria
borraron todas as túas letras
malditos sexan
noite infinita
ninguén abre a súa porta
estatuas pétreas
non debemos volver
a onde fomos felices
ocres ollos reflexan
teas de araña estendéndose
luminosas no ceo
debaixo a ciénaga de lixo
que nos ofrecedes
xa non é nosa Compostela
condénachenos a ser errantes
excluídos na nosa propia terra
non vos chegan os días
para negociar corazóns feridos
para apañar os cartos
e sementar pobreza
non queredes ser
o pelicano que da a súa sangue
as súas crías
e se non fora por que te quero
mataría este fermento
este xemido que ninguén cura
a mirada ameazante dos vosos servos.
%20%E2%80%94%20Tuija%20Lindstr%C3%B6m.jpg)
pintas peixes enriba da táboa
entre burbullas turquesas
subindo
e baixando
entre augas de oxitocina
indo
e vindo
dun lado a outro dunha illa
de carbón de debuxo e sanguina
no medio quedos
seguen a medrar salgueiros
suspirando
polos que están cheos de bondade
na metade da folla
ir
e vir
sen esperar empatía
pasando desinteresados
parecen un fío
polos buracos xenerosos dun urdido.
o tempo te leva a onde non queres
e como se un golpe punzante
te dera no peito
agarraras entre dous dedos
a túa mínima vida
nunha tarde mediocre
no inferno
un mundo que bocexa
mentres ves a morte en directo
e optas por consumir
para esquecelo
sobor de todo o presente
sen nomealo
alén da verdade
para seguir a deambular polo bordo
da ventá da túa conciencia
e si foras alguén
que puidera cambialo todo
ou polo menos ás vítimas
polos seus xenocidas
no tempo que agarras
a túa mínima vida
entre os teus dous dedos.
como os pensamentos que deciden
como as follas deixarse caer
o vento move as túas mans
como velas dun barco singrando
nun océano de palabras
palabras en silencio de palabras
unha gorxa que rompe
un cantil que para súa sorpresa
toma a iniciativa
e leva as follas que sobre el caen
augas abaixo á mar
as túas cellas son vencellos
apenas unha leve oración
que suca entre unha nube de silabas
para ir madurando
palabras que mastigas a culleradas
de palabras que se van trenzando
como cordas suspendidas
que xunto a ti forman un dindán.
alá enriba en san fins
pasa unha labazada de aire
que manda Céfiro
mentres ollas
un mundo moi pequeno
que decide aproveitar un soprido
para acender cacharelas
fachos que sinalan
lindes parroquiais
ordenados por un díxome-díxome
que parece que non ten fin
abaixo nunha carballeira
o anhelo nada substitúe
e ante a mirada das bestas
median coa escuridade os pais
que levados polos seus fillos
tecen palabras de néboa
ordenadas por un dicidor
ata abandonar as súas entrañas
e ser entre o manto follas
para darlle de manter ás árbores.
