dende o teito do quirófano
cae unha choiva de verdes brillos
mentres inxectan a anestesia
no meu corpo tendido
mantense listo o cirurxián
para realizar o seu traballo manual
para baballar despois a miña dor
ás gasas sanguentas
que con forza arrancan as enfermeiras
primeiro matando o corpo
para despois tratar de salvalo
sobre as miñas costas
un mapa de hematomas
e enriba delas diante da parede
ven nadando un inverosímil peixe
repleto de ornamentos
azuis verdes vermellos
e ocres amarelos paisley
que os seus ollos achega
como os teus amor para verme
e logo como unha burbulla de soro
que cae á vea polo vial
xira o seu lombo como un engarce
desfáise no aire e vaise
a ti só a ti cho volvo dicir
sobre o teito incoloro da UCI
aparece un pappus
flotando cos seus cen filamentos
simulando estreitas variñas de cristal
nun campo de orballo
dous botes da drenaxe caen aos lados
como lastres que me suxeitan
ao solo dunha nave
que cara o vacio despega
non sendo o retraso por partir
que anuncian os monitores
e o cerebro se acelera a deducir
mentres na escuridade dos boxes
os asubíos das maquinas
a ronca respiración dos doentes
o trasfego de gardapós
azuis brancas e verdes
ata que de pronto nun instante eterno
volvese a mover
o meu catre polos corredores
baixo un túnel de rechamantes luces
saíndo dunha barafunda que nega a vida
e sen saber por que
cruelmente dálle a benvida á morte .
Ningún comentario:
Publicar un comentario