Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
cando chamo ao ceo
non para falarlle
nin pedirlle nada sequera
ou deter as nubes de medo
que como ás axitadas
de anacos de sal azulada
sobrevoan a miña cabeza
cando chamo ao ceo
e quedo mirándoo
agarímame os bordes da cara
un sol perverso
que bate no meu espello
nas miñas mans
afogase un barco de papel
nas bágoas dun fiel mariñeiro
cando o chamo
non é por falarnos
senón polo desexo de facelo.
